Փետրվարի 25-ին Հայաստանում կտրուկ բարձրացավ ներքաղաքական ջերմաստիճանը: Եվ հաշվի առնելով այն, որ առանց այդ էլ իրավիճակը տաք էր, այն գործնականում մոտեցել է եռման կրիտիկական աստիճանի: Գլխավոր շտաբի հայտարարությունից հետո ստեղծվել է ըստ էության ներքաղաքական փակուղի: Ի պատասխան վարչապետի հրաժարականի պահանջի, Նիկոլ Փաշինյանը Հանրապետության հրապարակում հնչեցրեց ԳՇ պետ Օնիկ Գասպարյանի հրաժարականի պահանջ՝ նշելով, որ կամ նախագահ Արմեն Սարգսյանը կստորագրի նրա պաշտոնանկության հրամանագիրը, կամ Օնիկ Գասպարյանը ինքը պետք է հեռանա իր դիմումի համաձայն: Նիկոլ Փաշինյանը փաստորեն ներքաղաքական ընտրության առաջ է դրել ոչ միայն Օնիկ Գասպարյանին, քանի որ նրա այս կամ այն ընտրություն ունենալու է ներքաղաքական համատեքստ, այլ նաև նախագահ Արմեն Սարգսյանին, որը հապաղում է ԳԾ պետի պաշտոնանկությունը ստորագրելու հարցում:
Մինչ գրվում են այս տողերը, հնարավոր է իրավիճակի նոր փոփոխություն՝ հաշվի առնելով այն, որ ԳԾ հայտարարությունը փորձում է օգտագործել նաև արմատական ընդդիմությունը: Վազգեն Մանուկյանը արդեն հայտարարել է Բաղրամյան պողոտան քակելու մասին: Ու թեև Նիկոլ Փաշինյանը Հանրապետության հրապարակում խոսել է բոլոր ուժերի հետ իրավիճակից ելքերի հարցում խորհրդակցության պատրաստակամության մասին, Վազգեն Մանուկյանը հայտարարել է, որ իրենց շտաբը Բաղրամյան փողոցն է, և իրենք կքննարկեն միայն Նիկոլ Փաշինյանի հեռանալու հարցը: Ակնառու է, որ գործընթացը առայժմ գնում է դիրքերի բևեռացման և ծայրահեղացման տրամաբանությամբ, ինչը, բնականաբար, բարձրացնում է բախման հավանականությունը: Պետք է հուսալ, որ կողմերից յուրաքանչյուրը կդրսևորի ողջախոհության իր բաժինը՝ հասկանալով, որ բախման արկածախնդրությունը կլինի հայկական պետականության դե ֆակտո վախճանը: Միաժամանակ հստակ է, որ քաղաքական ուժերի հարաբերակցության համատեքստում, հանրային տրամադրությունների հարաբերակցությունը առնվազն հօգուտ արմատական ընդդիմության չէ: Չի բացառվում, որ հենց այդ նկատառումը հաշվի առնելով է նաև փորձ արվել ներքաշել պրոցեսի բանակը, բարձրագույն հրամկազմը, ապավինելով այն հանգամանքին, որ բանակը Հայաստանում հեղինակություն է և դրա կրողների մի մասն էլ ԳՇ ղեկավարությունն է: Դա, իհարկե, ինքնին վտանգավոր հաշվարկ է, որովհետև, եթե անգամ օգնի քաղաքական հարցերում, ապա զգալի հարված կարող է լինել նույն հրամկազմի, ռազմական ղեկավարության լեգիտիմությանը: Այդ հաշվարկը, այդ կառուցվածքով մարտավարությունը կարող է բխել միմիայն Հայաստանի ինքնիշխանության հակառակորդների շահից, այդ կառուցվածքով հաշվարկը կարող է բերել միմիայն հայկական պետականության և սուբյեկտության վերջին հնարավորությունները մսխելուն միտված նպատակների:
Հայաստանի շահին չի կարող համապատասխանել որևէ հանգուցալուծում, որը չի վայելում հանրային անվերապահ, անզեն աչքով իսկ տեսանելի աջակցություն և հավանություն, ինչ միջոցով էլ իրագործվի այդ հանգուցալուծումը: Ըստ այդմ, որևէ ուժ պետք է խորապես գիտակցի, որ հանրային շոշափելի լեգիտիմությունից զուրկ ալիքի վրա հաջողությունը այլ կերպ, քան Հայաստանի պետականության խորտակումով, չի ավարտվելու:
