Թուրքիան և Ադրբեջանը սերտ գործակցում են, և Թուրքիան աջակցում է նաև Լեռնային Ղարաբաղում ռեգիոնալ վերականգնմանը, խաղաղությանն ու բարգավաճմանը՝ հայտարարել է Թուրքիայի արտգործնախարար Մևլութ Չավուշօղլուն: Թե ինչպես է Թուրքիան աջակցում խաղաղությանն ու կայունությանը՝ տեսել ենք ոչ միայն մենք՝ Արցախի դեմ ահաբեկչական պատերազմի ձևով, այլ նաև բազմաթիվ այլ ժողովուրդներ ու պետություններ: Այդ իմաստով Չավուշօղլուի հայտարարությունը անշուշտ որևէ մեկի համար կուլ գնալիք խայծ չէ: Ավելին, հայտարարության շարունակությունը թերևս հղի է ռեգիոնի համար նոր ապակայունացման վտանգով, սպառնալիքով, ինչը պետք է հատկապես մտահոգի Վրաստանին:
Բանն այն է, որ Չավուշօղլուն հայտարարել է, թե իրենք զարգացումն ու կայունությունը քննարկում են տարբեր ձևաչափերով և հիմա փորձում են դրան ներգրավել նաև Վրաստանին: Առերևույթ որևէ վատ բան չկա, և Վրաստանն ինքն էլ դեմ չի լինի ռեգիոնալ կայունության և զարգացման քննարկումների և գործընթացի մաս դառնալուն: Ամբողջ հարցն այն է, սակայն, որ իրական քաղաքականության ռեժիմում Անկարան ոչ թե քննարկում է, այլ պարտադրում ուժով: Դա աղաղակող ձևով արտահայտվել է 44-օրյա ռեգիոնալ պատերազմով և ռեգիոն ահաբեկիչներ ներբեռնելով: Իսկ թե ինչ հավակնություն ունեն Թուրքիան և նրա արբանյակ Ադրբեջանը Վրաստանի տարածքների առումով՝ պարզորոշ արտահայտվել են թե Բաթումի մասին Էրդողանի մակարդակով արված հայտարարություններում, թե Դավիթ Գարեջիի վանական համալիրի հանդեպ Ադրբեջանի գործողություններում: Այլ կերպ ասած՝ երբ Թուրքիան խոսում է Վրաստանին ներգրավելու մասին, ապա դա պետք է հասկանալ՝ Վրաստանին պարտադրել, պարտադրել ռեգիոնալ դասավորության և ուժերի հարաբերակցության թուրքական օրակարգ:
Բանն այն է, որ նոյեմբերի 9-ին պատերազմի դադարի համատեքստում արցախյան ուղղությամբ Ռուսաստանի հետ նոր ստատուս-քվոյի շուրջ պայմանավորվածությունից հետո ռուս-թուրքական ռեգիոնալ հարաբերությունը մտնում է նոր փուլ: Ադրբեջանն ու Թուրքիան ձգտելու են առնվազն «օղակել» Ռուսաստանին Արցախում, միաժամանակ աստիճանաբար ավելացնել ճնշումը ներքևից՝ դեպի Հյուսիսային Կովկաս: Դրա համար պետք է, որպեսզի Վրաստանը ևս վերածվի թուրք-ադրբեջանական արբանյակ պետության:
Այդ երկրում առանց այդ էլ բավականին ուժեղ է թուրք-ադրբեջանական լոբբին, որ գալիս է դեռևս Սաակաշվիլու նախագահությունից: Ներկայումս գործնականում խոսքը ուժեղի փոխարեն պարզապես անվերապահ գերակայության հասնելու մասին է: Ընդ որում, հատկանշական է, որ Վրաստանը ներգրավելու վերաբերյալ Չավուշօղլուի հայտարարությունները զուգահեռ են այդ երկրի ներքին կյանքում վերստին բռնկված ներքաղաքական լարվածությանն ու իշխանություն-ընդդիմություն բախմանը, որին զուգահեռ նաև բավականին ճեղքվածք է գոյացել իշխանության ներսում, որն արտահայտվեց վարչապետ Գախարիայի հրաժարականով:
Հատկանշական է, որ նոր վարչապետ Իրակլի Ղարիբաշվիլին հայտարարել է, որ առաջին այցը կատարելու է Ադրբեջան: Նա գնում է ըստ էության Վրաստանում բռնկված հրդեհը հանգցնելու: Ամբողջ հարցն այն է, թե ինչ գնով է դա հաջողվելու Ղարիբաշվիլուն, և ընդհանրապես դա ինչ գին կարող է արժենալ ռեգիոնի համար:
