Հայաստանը կարող է գնել ամերիկյան սպառազինություն, որն առավել որակյալ է՝ 2018 թվականի հոկտեմբերին Երևանում հայտարարում էր ռեգիոնալ այցով Ռուսաստան, Հայաստան, Վրաստան և Ադրբեջան այց կատարած ԱՄՆ նախագահի ազգային անվտանգության հարցերով խորհրդական Ջոն Բոլթոնը: Երևանն ի պատասխան այդ հայտարարությունների նշում էր, որ սպառազինության ձեռք բերման հարցում չունի կաշկանդվածություն, իսկ ամերիկյան առաջարկի առումով նշում, որ կոնկրետ առաջարկներ չկան, եթե լինեն, ապա կքննարկենք:
Իրականում այն, որ այդ հարցերում կան կաշկանդվածություն և քաղաքական հանգամանքներ, վկայեց Նիկոլ Փաշինյանի հարցազրույցը «Առաջին լրատվական»-ին: Այստեղ ոչ միայն հնչեց «Իսկանդեր»-ի մասին հայտնի խոսքը, որը առաջացրել է բավականին լայն աղմուկ, և որի պարագայում միաժամանակ բոլորովին այլ լույսի ներքո է դիտվում, օրինակ, Բոլթոնի 2018-ի հայտարարությունը: Նիկոլ Փաշինյանը խոսեց նաև, որ այլ երկրներից սպառազինության գնումը Հայաստանի համար չի եղել դյուրին, քանի որ այդ գնումը ենթադրում է քաղաքական գործընթացներ, դիվանագիտական աշխատանք, որոնք միարժեք չեն ընկալվել դաշնակից և բարեկամ երկրներում: Ընդ որում, այստեղ գուցե օրինակ է Իրանը, որը բավականին զգայուն է արձագանքում հայ-իսրայելական հարաբերությանը: Իսկ Իսրայելը անօդաչու արտադրող և արտահանող առաջատար երկրներից է: Իսկ այն, որ ռազմարդյունաբերությունն ու ռազմատեխնիկական գործակցությունը նաև աշխարհաքաղաքականություն են, ոչ միայն բիզնես՝ անվիճելի է: Եվ այս իմաստով «Իսկանդեր»-ի շուրջ աղմուկի ֆոնին առաջանում են հարցեր՝ կապված այն իրողության հետ, թե Հայաստանը որքան է ինքնուրույն անվտանգային այդ կարևոր բաղադրիչում անհրաժեշտ քայլեր կատարելու համար:
Ինչ կարող էր առաջարկել ԱՄՆ-ը կոնկրետ, եթե Երևանը առավել աշխույժ և նախաձեռնող լիներ նրա հայաստանյան հայտարարությանն ընթացք տալու կապակցությամբ: Այստեղ հեռու ենք միարժեք եզրահանգումներից, սակայն ակնառու է, որ արվել է քաղաքական առաջարկ, որը առնվազն հրապարակավ չի թողնում համարժեք արձագանքի արժանացած լինելու տպավորություն: Մյուս կողմից՝ այդ արձագանքը հանրային մակարդակում ներկայացվելու էր իբրև Ռուսաստանի դեմ քայլ և այդպիսով դառնալու էր Հայաստանում «հակառուսական» «գունավոր հեղափոխության» շեփորահարման ևս մի առիթ:
Այդուհանդերձ, Հայաստանը պետք է կարողանա դուրս գալ այդ երկիմաստ, աքցանային, երկու ծայրահեղությունների ճնշման դաշտից: Դժբախտաբար, դրա համար պետք է ունենալ, օրինակ, արդիական քաղաքական դաշտ, որտեղ կա քաղաքական բովանդակություն և պետական պատասխանատվություն: Հայաստանը չունի այդ դաշտը: Ունեցածն էլ չունի ավելորդ մեկնաբանությունների կարիք:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
