«Ազատություն» ռադիոկայանի լրագրողի և օպերատորի հանդեպ բռնությունը, որ կատարեցին արմատական ընդդիմության երթի մասնակիցները, ըստ էության դրսևորում է Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում ստեղծված իրավիճակը մի կողմից՝ զգալի խորությամբ, մի կողմից՝ վտանգավոր գեներացիայի կամ ավելի խորանալու սպառնալից ներուժով:
Ակնհայտ է, որ ներքաղաքական իրավիճակը զարգանում է ձգվող ռետինի տրամաբանությամբ, երբ ակնառու է, որ ձգվելու ռեսուրսն անսպառ չէ, և այն որևէ պահից որևէ տեղում կտրվելու է անխուսափելիորեն, եթե շարունակի ձգվել: Ընդ որում, ակնառու է, որ այդ իրավիճակը առավելապես գեներացնում է արմատական ընդդիմությունը՝ մի շարք հաշվարկներով, թելադրելով նյարդերի և հոգեբանության պայքար: Ումը տեղի կտա առաջինը՝ իշխանությանը, թե ընդդիմությանը, ով կգործի առաջին լուրջ կամ վճռորոշ սխալը:
Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի փետրվարի 23-ի հարցազրույցը վկայեց, որ նա փորձում է այդ նյարդային պայքարում պահել հավասարակշռությունն ու զսպվածությունը: Մյուս կողմից, սակայն, հանրությունն այստեղ ունենում է տարբեր ընկալումներ, և կան շերտեր, որոնք այդ վարքագիծը դիտարկում են կա՛մ թուլության նշան, կա՛մ իրավիճակին չտիրապետելու:
Անկասկած է, որ արմատական ընդդիմության հաշվարկային ուղղություններից մեկը նաև դա է, այդ միջոցով իշխանության վրա ճնշումն ավելացնելն ու ըստ այդմ՝ սխալի մղելը: Ակնառու է, որ արտահերթ ընտրության հանրային պահանջի բացակայության մասին հայտնի հայտարարությամբ էլ իշխանությունն էր ընդդիմությանը ավելի խորը մղում փողոց՝ հաշվարկելով, որ մղում է սխալի: Ով կանի առաջին սխալը: Խոսքն այս դեպքում քաղաքական դերակատարների մասին է:
Բայց ամբողջ հարցն այն է նաև, որ մինչ այդ մակարդակում ընթանում է նյարդային պայքար, ավելի ցածր հարթություններում այդ նյարդերը փաստորեն տեղի են տալիս, ինչի դրսևորումն էր հարձակումը «Ազատության» նկարահանող խմբի վրա, որը պարզապես կատարում էր իր աշխատանքն ու ընդամենը լուսաբանում արմատական ընդդիմության երթը: Կա՞ որևէ երաշխիք, որ հաջորդիվ չեն լինի այդօրինակ բռնկումներ և միջադեպեր ոչ միայն այլ լրատվամիջոցների նկատմամբ, այլև ընդհանրապես նաև քաղաքական ուժերի տարբեր համակիրների միջև:
Համենայնդեպս, ագրեսիվ հռետորաբանությունը, որի վրա խաղադրույք է կատարել արմատական ընդդիմությունը, ուղղակի առարկայացրել է այդ սպառնալիքը կամ ռիսկը: Ընդ որում, ակնառու է մի բան, որ դա սպառնալիք չէ հանրային այս կամ այն խմբին կամ շերտին, դա սպառնալիք է Հայաստանին ու Արցախին, հայկական պետականությանը, որովհետև այդ մեթոդաբանությամբ քաղաքական հաստատուն և երկարաժամկետ հաջողությունը բացառվում է որևէ ուժի պարագայում: Այդ մեթոդաբանության որևէ արդյունքի անգամ պետք է հաջորդի կա՛մ պատասխան, կա՛մ հակադիր որևէ ագրեսիա, կա՛մ պետք է հաջորդի տոտալ և աննախադեպ ամբողջատիրական ճնշում հանրային-քաղաքական միջավայրի հանդեպ:
Այս դեպքում շատ բարդ է ասել, թե հատկապես որ տարբերակն է ավելի վնաս պատճառելու հայկական պետականության ինքնիշխանությանն ու անվտանգությանը:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
