Հայաստանի պատգամավորները հայ ռազմագերիների և ադրբեջանական վայրագությունների հարցը բարձրացրել են ԵԽԽՎ-ում, թեև հարցը չի արժանացել քննարկման: Զարմանալի էլ չէ, քանի որ խոսքը այն կառույցի մասին է, որտեղից դեռևս 2016 թվականի հունվարին Ադրբեջանը ստացել էր ապրիլյան քառօրյա պատերազմի «անցագրերից» մեկը՝ Սարսանգի վերաբերյալ ԵԽԽՎ բանաձևը, որը խոշոր հաշվով Ադրբեջանին տրված պատերազմի իրավունքի «մարդասիրական անցագիր» էր: Թե ինչպես է Բաքուն ստացել այդ անցագիրը՝ պարզ է «խավիարային դիվանագիտությանն» առնչվող աղմկոտ գործերից, որ բռնկվում են պարբերաբար:
Հայ ռազմագերիների հարցը անշուշտ պետք է բարձրաձայնել ամենուր, բոլոր հնարավոր և անհնար ամբիոններից, բայց պետք չէ ունենալ պատրանք, թե ԵԽԽՎ-ն այն կառույցն է, որտեղ այդ հարցը կարող է ունենալ լուծման որևէ հեռանկար կամ լուծման հարցում որևէ շոշափելի մասնաբաժին: Մյուս կողմից՝ սա անշուշտ մեծ քաղաքականությունն է, որը Հայաստանի համար պետք է լինի կարևոր հետևության տեղիք: Եվրոպական կառույցներում աղմուկը չի որոշում ոչինչ, եվրոպական կառույցներում որևէ բան որոշում են տարիների հետևողական աշխատանքը և ռազմավարությունը: Օրինակ՝ Ադրբեջանի համար այդ ռազմավարությունը կաշառելն էր՝ հետևողականորեն կաշառել, հնարավորինս գնել եվրոպական շրջանակների, որոնք Հին աշխարհամասում կսպասարկեն Բաքվի շահերը: Դրան է միացել նաև Թուրքիան՝ իր ներուժով, որն իր հերթին ունի Եվրոպայի հետ իր հարաբերության ռազմավարությունը:
Ի՞նչ ռազմավարություն ունի Հայաստանը, կամ ի՞նչ ռազմավարություն է ունեցել Հայաստանը: Նախկին համակարգի ժամանակ այդ առումով շատ բան պարզ էր՝ հետևողական աշխատանք Եվրոպայում համակարգի լեգիտիմություն ապահովելու համար: Նախկին կառավարող համակարգը իհարկե այդ համատեքստում աշխատում էր նաև Արցախի համար, բայց թիրախային առաջնահերթությունն անկասկած սեփական լեգիտիմությունն ապահովելն էր:
Նոր Հայաստանի պարագայում այդպես էլ պարզ չեղավ եվրոպական ռազմավարությունը: Սակայն դա ոչ միայն իշխանության պարագայում: Օրինակ՝ Հայաստանը եվրոպական մոդելի պետություն տեսնող ուժերը բարձրաձայնում են Հայաստանում ռուսական նոր ռազմակայանների մասին, հետո ԵԽԽՎ-ում դնում հայ ռազմագերիների հարց: Այդ կոնտրաստի պայմաններում եվրոպական կառույցներից ի՞նչ է ակնկալվում: Այո, բարոյական առումով մենք իրավացի ենք, Եվրոպան պարտական է իր իսկ հռչակած արժեքների առաջ: Բայց մենք կարող ենք զբաղվել բարոյականությամբ, իսկ աշխարհը զբաղվում է քաղաքականությամբ և իրավիճակը գնահատում շատ ավելի պարզ տրամաբանական չափումներով: Դա ցավալի է, բայց փաստ է, որի հետ հաշվի չնստելը կամ որը համառորեն չհասկանալը բերում է մեզ համար ցավալի հետևանքի և ցավալի փաստերի:
Ընդ որում, խոսքը բարոյական հարթությունից հրաժարվելու և քաղաքականության հարթությունում գործելու մասին չէ, այլ, ինչպես ընդունված է ասել, «և-և»-ի: Այդ ժամանակ են արժեքները դառնում գործիք, ոչ թե պաստառ: