«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է վրաց քաղաքագետ Գելա Վասաձեն։
– Պարոն Վասաձե, հունվարի 22-ին ՀՀ արտգործնախարար Արա Այվազյանը ոչ պաշտոնական հանդիպում ունեցավ փոխվարչապետ, Վրաստանի արտգործնախարար Դավիթ Զալկալիանիի հետ Վրաստանի Կախեթի շրջանում: Ինչպե՞ս եք գնահատում այս հանդիպումը:Ինչո՞վ է այն կարևոր։
– Դժվար է գնահատել ոչ պաշտոնական հանդիպումը, որից հետո հայտարարություններ չեն արվել: Միակ բանը, որ կարելի է ասել, հետևյալն է՝ լավ է, որ նախարարները միմյանց ճանաչեցին, դա անհրաժեշտ է հարևանների միջև հարաբերություններում, և ընդհանրապես միջազգային հարաբերություններում անձնական գործոնը միշտ էլ շատ կարևոր է: Մնում է հուսալ, որ հանդիպումից հետո նախարարները ցանկացած պահի կկարողանան զանգահարել միմյանց:
– Ի՞նչ առաջնահերթություններ կան երկկողմ օրակարգում աշնանային պատերազմից հետո։ Ի՞նչ եք կարծում՝ այս ընթացքում երկկողմ հարաբերությունները տուժե՞լ են:
– Ընդհանուր առմամբ առաջնահերթությունները չեն փոխվել, պատերազմը պարզապես թույլ կողմերն է ի ցույց դրել: Օրինակ՝ երկրների միջև հակաճգնաժամային արձագանքման համակարգի բացակայությունը հանգեցրել է նրան, որ ապատեղեկատվության հոսքը և հաճախ անհիմն մեղադրանքները Վրաստանի հասցեին հերքվում էին բացառապես սոցիալական ցանցերում: Ընդ որում, հնարավոր չէր դա անել արդյունավետորեն։ Վրաստանի կառավարությունը չի հոգացել Հայաստանում իր իմիջի մասին և արդյունքում այդ իմիջին լուրջ վնաս է հասցրել, ինչը նշանակում է, որ վնասվել են նաև վրաց-հայկական հարաբերությունները: Հայաստանում շատերը դեռ համոզված են, որ Վրաստանը գրեթե կռվել է Ադրբեջանի կողմից, և Վրաստանով ռազմական տարանցման մասին ապատեղեկատվություն որևէ երկրի մասին դեռևս չի եղել: Սա լուրջ խնդիր է: Կան նաև այլ խնդիրներ, օրինակ՝ Աբխազիայում հայ համայնքի դիրքորոշման խնդիրը: Ցուցակը կարելի է շարունակել, վաղուց ժամանակն է, որ մենք բացահայտ քննարկենք և լուծենք առկա խնդիրները, հակառակ դեպքում երկար տարիներ շարունակվող մեր հարաբերություններում կենացային մտածողությունից հեռանալու անհրաժեշտության մասին խոսակցությունը այդպես էլ կմնա խոսակցություն։
– Ինչպե՞ս է Թբիլիսին վերաբերվում տարածաշրջանում ռուս-թուրքական տանդեմին:
– Խելացի մարդիկ դրան վերաբերվում են որպես օբյեկտիվ իրողության: Վրաստանն ունի իր սեփական շահերը, Թուրքիան ունի իր սեփականը, իսկ Ռուսաստանը՝ իր: Մեծ հիմարություն կլինի մտածել, որ Անկարան կամ Մոսկվան հաշվի կառնեն Թբիլիսիի շահերը: Մենք պետք է սովորենք պաշտպանել մեր սեփական շահերը՝ օգտվելով դրանց այլ երկրների շահերի հետ համընկնելու զուգադիպությունից և նվազագույնի հասցնելով կորուստները հակասություններից: Թուրքիան և նույնիսկ Ռուսաստանը այստեղ բացառություններ չեն: Քաղաքականության մեջ զգացմունքները միայն խանգարում են: