Ստեղծված իրավիճակում բոլորը փորձում են Հայաստանից կորզել առավելագույնը, և տեսակետ է հնչում, որ գերիների հարցը Բաքվի և Մոսկավայի համար շանտաժի միջոց է ոչ միայն Հայաստանի, այլ նաև միմյանց հանդեպ՝ ինչ-որ կարգավորումների հասնելու, այդ թվում նաև խաղաղապահների հարցի համատեքստում:
Արտաքին քաղաքական և ներքաղաքական զարգացումների շուրջ «Առաջին լրավական»-ի հետ զրույցում անդրադառնալով այս դիտարկմանը՝ վերլուծաբան Հակոբ Բադալյանը նշեց. «Գերիների հարցը որպես խաղաքարտ է դիտարկվում ոչ միայն Բաքվի և Մոսկվայի, այլ նաև Անկարայի համար: Բաքուն ու Անկարան այս հարցը որպես խաղաքարտ դիտարկում են Մոսկվայի հանդեպ՝ նոյեմբեր 9-ից հետո ստեղծված իրավիճակում դիրքային պայքարի համատեքստում, որովհետև որքան էլ նոյեմբերի 9-ի փաստաթուղթը ռուս-թուրքական համագործակցության դրևսրում և արդյունք էր, այնուամենայնիվ, այդ պայմանավորվածությունը ռուսների և թուրքերի դեպքում մարտավարական երևույթ է, և ռազմավարական իմաստով ակնհայտ է նրանց դիմակայությունը: Այդ դիմակայությունը տեղափոխվել է Կովկաս, այս ապտերազմը ևս դրա վկայությունն էր: Դիրքային պայքարը շարունակվում է: Ցանկացած խաղաքարտ Մոսկվան և Անկարան փորձելու են խաղարկել մինչև վերջ: Այս դեպքում հայ գերիների հարցը նաև Ադրբեջանի համար էլ, անշուշտ, խաղաքարտ է, և փորձելու են այն օգտագործել այնքան, որքան կկարողանան»:
Վերլուծաբանի կարծիքով՝ Ռուսասատանը դիտարկում է հետևյալ հեռանկարը՝ Կովկասը բերել տարածաշրջանային համակեցության մի ռեժիմի՝ թուլացնելով հակամարտության տրամաբանությունը և ակնկալելով, որ այդպես ավելի կկարողանա ամրապնդել իր ներկայացվածությունն Արցախում, կկարողանա որոշակի որակ հաղորդել իր ռեգիոնալ դերին և կկարողանա տարածաշրջանում չեզոքացնել Թուրքիայի ազդեցությունը, եթե տարածաշրջանում խաղաղ պայմաններ ստեղծվեն:
Բադալյանի դիտարկմամբ՝ ակնհայտ է, որ երբ խաղը ագրեսիվ տրամաբանությամբ է գնում, Արևմուտքի հետ դիմակայության մեջ գտնվող և թուլացող ՌԴ-ն դառնում է ավելի նվազ կենսունակ Թուրքիայի հետ հարաբերություններում: «Ռուսները թուրքերի հետ պայմանավորածության են գնում, որովհետև ստիպված են գնալ դրան, եթե գնան դիմակայության ռեժիմով, ապա նրանց գործողությունների ճկունության հնարավորությունն ավելի քիչ կլինի:
Մեր գերիների հարցը, ցավոք սրտի, այս նոր իրավիճակում դարձել է դիրքային պայքարի կարևոր խաղաքարտ: Ռուսաստանը շատ լավ պատկերացնում է, որ համակեցության ռազմավարության տրամաբանությունը հնարավոր է Հայաստանից պահանջի որոշակի քաղաքական զիջումներ, կարիք լինի, որ Հայաստանը ինչ-ինչ համաձայնություններ տա այդ ռեժիմը առավել արդյունավետ դարձնելու համար, և Ռուսաստանը, ըստ երևույթին, դիտարկում է, որ գերիների հարցում Հայաստանին արվելիք աջակցությունը կարող է ունենալ քաղաքական գին, և այդ գինը ստանա Երևանից որևէ համաձայնության տեսքով, ինչն այնքան էլ նպատակահարմար չի դիտվի՝ Հայաստանի շահերից ելնելով:
Բաքվի հետ գերիների հարցով ավելի կոշտ խոսելը Ռուսաստանի համար նպատակահարմար չէ: Մոսկվան գուցեև ցանկանա օգնել Հայաստանին, բայց չի գնա այնպիսի լուծումների, որոնք Բաքվի հետ լարվածություն կստեղծեն: Ռուսաստանը խուսափում է թե՛ Բաքվի, թե՛ Անկարայի հետ լարվածությունից, վախենում է նոր էսկալացիայից, ինչը կբերի նրա ճկունության և ազդեցության անկման:
Մանրամասները՝ տեսանյութում:
