Իմ դիրքորոշումը չի փոխվել, ասացի, որ երկիրը այս վիճակից հանելու միակ ելքն իր հրաժարականն է՝ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հետ հանդիպումից հետո հայտարարել է ԲՀԿ նախագահ Գագիկ Ծառուկյանը: Հանդիպումը տևել է մի քանի րոպե, և Ծառուկյանն ասում է, որ երկար չէր էլ կարող տևել:
Հայաստանում երկար տևում է միայն հետպատերազմյան բարոյաքաղաքական մղձավանջը, որտեղ կա իշխանության համար պայքար, և ուրիշ ոչինչ: Այդ պայքարն է, որ Նիկոլ Փաշինյանին պահել ու պահում է վարչապետ, որովհետև հանրությանը չի հետաքրքրում իշխանության համար պայքարը: Նոյեմբերի 9-ից հետո արդեն մոտ երկու ամիս Հայաստանում գործնականում տեղի չի ունենում ոչինչ, որը կվկայի քաղաքական գործընթացների հանդեպ հանրային հետաքրքրությունը բարձրացնելու ջանքի կամ միտման մասին: Ընթանում է խաղ խուճապի կամ ապատիայի վրա, իսկ այդ ընթացքում Հայաստանն ավելի ու ավելի է հայտնվում խաղից դուրս վիճակում:
Հայաստանում գլխավոր խնդիրն այն է, որ քաղաքական դերակատարները՝ մեծամասնություն, թե ընդդիմություն, ոչ թե չունեն ասելիք միմյանց, այլ չունեն հանրությանն ասելիք: Ասելիք, որը հանրությանը ծանր, բարդ իրավիճակում այդուհանդերձ կտա որոշակի բովանդակային ուղենիշներ, կառաջացնի հետաքրքրություն հանրային, պետական, ազգային կյանքի հանդեպ: Նիկոլ Փաշինյանի հրաժարականն ասելիք չէ: Եթե Հայաստանում որևէ քաղաքական ուժ կարծում է, թե հանրության մեծամասնությանը պետք է համոզել վարչապետ Փաշինյանի հեռանալու հարցում, ապա սխալվում է: Այդ հարցում չկա հանրային մեծամասնությանը համոզելու կարիք: Համոզել պետք է բոլորովին այլ հարցում, մասնավորապես այն, թե ինչի հետ է գործ ունենալու ինքը Նիկոլ Փաշինյանի հեռանալուց հետո:
Հայաստանի քաղաքականության գլխավոր խնդիրներից մեկը եղել և մնում է այն, որ քաղաքականության մեջ մտած մարդիկ կարծում են, թե դա իրենց դարձնում է քաղաքականության մեջ չեղածներից ավելի խելացի, կամ ավելին՝ իրենք քաղաքականության մեջ են, որովհետև ավելի խելացի են, ավելի լավ են հասկանում բաներ, որոնք չեն հասկանում կամ պատկերացնում շարքային քաղաքացիները: Դա մեծագույն մոլորություն է: Ավելին, Հայաստանում թերևս հենց նրանք չեն մտնում քաղաքականություն, ովքեր ամենից լավ են հասկանում տեղի ունեցողը, խնդիրները՝ ներքին ու արտաքին, և հայկական քաղաքականության՝ դրանց հետ բովանդակային կապ չունենալը:
Մյուս կողմից՝ նաև այդ հանգամանքն է դարձել անկախ Հայաստանի ռազմավարական զարգացման խոշոր արգելակներից կամ խնդիրներից մեկը, երբ քաղաքականության «տարածքը հանձնվել» է միջակություններին կամ առավել ևս անգրագիտություններին, պատեհապաշտներին, երեսպաշտներին, բացարձակ նյութապաշտներին, որոնք հանրային քաղաքականությունը փոխարինել են լավագույն դեպքում բանալ և իռացիոնալ «էպատաժով»: Հայաստանում կա այդ արգելքը հաղթահարելու կենսական խնդիր:
Հայկական քաղաքականությունն ունի «փերեզակությունից» մասնագիտացում տրանսֆորմացվելու խիստ անհրաժեշտություն: Չլուծվի դա՝ մեծ հաշվով չի լուծվելու պետության ռազմավարական զարգացման հարցը, այլ առավելագույն դեպքում մարտավարական լոկալ էֆեկտներ, որոնք բերելու են ռազմավարական նոր խաբկանքի:
