Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը դեկտեմբերի 29-ին հանդիպում է ունեցել խորհրդարանական ընդդիմադիր խմբակցությունների ղեկավարների հետ, առանձին-առանձին: Նախ կարճ հանդիպում է եղել Էդմոն Մարուքյանի հետ՝ Լուսավոր Հայաստանից, իսկ հետո հանդիպում է եղել ԲՀԿ նախագահ Ծառուկյանի հետ՝ դարձյալ կարճ:
Երկու կուսակցապետերն էլ հանդիպումից հետո լրագրողներին ասել են, որ իրենք Փաշինյանին հորդորել են հրաժարական տալ և նոր միայն կխոսեն արտահերթ ընտրության մասին, իսկ Փաշինյանն էլ ասել է, որ չի տա հրաժարական:
Ահա և վերջ, համենայնդեպս այն մասով, ինչով հանդիպումները ներկայացվել են հանրությանը: Եվ այն մասով, ինչով դրանք ներկայացվել են, գործնականում հիշեցնում են ոչ այլ ինչ, քան խորհրդարանում խաղարկված քաղաքական թատրոն երկու մասից: Այդ բնորոշման պատճառը շատ պարզ է: Եթե երկու մարդ իրար են հանդիպել միմյանց փակ սենյակում ասելու այն, ինչ ասել են բազմաթիվ անգամներ հրապարակավ, ապա այդ հանդիպումն այլ բան, քան թատրոն, որակել ուղղակի հնարավոր չէ:
Այլ հարց է, թե ինչու է խաղարկվել թատրոնը: Պետք է ենթադրել, որ մասնակիցները կամ պարզապես ձանձրանում են, ինչպես հանրությունը կամ բոլորի հղման սուբյեկտ դարձած ժողովուրդը կասեր՝ պարապ են, կամ էլ նրանք խաղարկվող թատրոնի ներքո այդուհանդերձ քողարկում են կամ ժողովրդից ծածկում են ինչ որ այլ բան: Իհարկե, քանի դեռ չկան փաստեր, կամ առնվազն հիմքեր ենթադրության կամ եզրակացության համար, որևէ բան ծածկելու տարբերակը խիստ մշուշոտ և տեսական դիտարկում է: Հետևաբար, մեծ հաշվով առավել առարկայական է դառնում այն, որ Հայաստանում կառավարող և այդ կառավարման համար պայքարող քաղաքական ուժերը ուղղակի պարապ են: Եվ դա պատերազմից, այն էլ պարտված և ծանր մարդկային ու ռազմա-քաղաքական կորուստներով ավարտված պատերազմից դուրս եկած:
