«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտի ռեկտոր Լիլիթ Արզումանյանը:
– Տիկին Արզումանյան, Թատրոնի և կինոյի ինստիտուտի դասախոսական կազմը հայտարարություն է տարածել՝ պահանջելով վարչապետի հրաժարականը։ Որպես հիմնավորում նշվում է այն, որ այսօր հայրենիքը ծանրագույն ճգնաժամի մեջ է, և այսպես շարունակելն այլևս օրհասական է։ Ինստիտուտի աշխատակիցներից քանի՞սն են միացել պահանջին։
– 200-հոգանոց անձնակազմից 120-ն են միացել։ Միացել են նրանք, որոնց հասցրել ենք ասել այդ օրը։ Օրինակ՝ դրանից հետո մի քանիսը զանգել են, թե միանում են, բայց մենք արդեն տարածել էինք։ 120-ից 50-ը վարչական կազմն է, 70-ը՝ դասախոսական։ Բայց սա ամբողջ պատկերը չէ և չի նշանակում, թե մնացածը դեմ են։ Ուղղակի միացել են նրանք, որոնք երեկ ներկա էին։
– Այսինքն՝ հանպատրաստից, շատ արա՞գ եք այդ հայտարարությունը տարածելու որոշում կայացրել։
– Այո՛, շատ արագ, որովհետև արդեն խմորումներ էին գնում, մեր պրոֆեսորադասախոսական կազմը շատ անհանգստացած է, բոլորը կարծես կիսախելագար լինեն, նյարդային են, և երեկ էլ Սյունիքի պատմությունն էր… մի խոսքով, իրավիճակն անտանելի է դարձել, և մենք կարծում ենք, որ այսպես չի կարելի շարունակել, և սա բոլորի կարծիքն է։ Բոլորը բորբոքված են, անհանգստացած, լարված են, այսպես չի կարելի, մենք պիտի ապրե՞նք, թե՞ չպիտի ապրենք։ Այս մարդիկ ոչ միայն ստիպված պետք է ապրեն, այլ նաև ստիպված պետք է կարողանան դաս տալ։
– Դասախոսական կազմը քաղաքական հարցերում պետք է խառնվի՞, որքանո՞վ եք դա ճիշտ համարում։
– Նախ՝ ինչ է նշանակում իրավունք ունի, թե չունի։ Մենք այսօր երեխաներ ունենք, որոնց դեռ չենք հասցրել գտնել հուղարկավորել. դասախոսական կազմին դա բացարձակ չի՞ հետաքրքրում, այն դեպքում, երբ ութ զոհ ունենք։ Սա ընդհանրապես քաղաքականություն չի, սա մտահոգություն է, ցավ է, անհանգստություն է, լաց է, ողբ է, սա ընդամենը պահանջ է՝ մենք ունե՞նք իշխանություն, թե՞ ոչ. եթե ունենք՝ տեր կանգնեք, եթե այս վիճակն է՝ գնացեք, թող մարդիկ գան, որ տեր կանգնեն: Ի՞նչ քաղաքականություն, սա ընդամենը քաղաքացու մտահոգություն է, որն ապրում է այս հողի վրա, տեսնում է այս ամենը։
– Ասում են, որ սա միջամտություն է քաղաքականությանը։
– Բացարձակ միջամտություն չէ, ես ապրում եմ այս երկրում, ինձ հետ ապրում են նաև դասախոսները, մենք միջամտո՞ւմ ենք, մենք ասում ենք, որ ժամանակի հրամայականն է, որ այս իշխանությունը փոխվի, որովհետև այս իշխանությունը չի կարողանում այդ լուծը քաշել, մենք ծանր իրավիճակում ենք, և ցանկացած ՀՀ քաղաքացի իրավունք ունի իր ձայնը բարձրացնելու։
– Դուք այլընտրանք տեսնո՞ւմ եք։
– Ես հույս ունեմ, բա ի՞նչ անենք, մեռնե՞նք, ես չեմ հասկանում, Հայաստանը կտոր-կտոր տանք վերջացնե՞նք։ Ես՝ որպես քաղաքացի, երբեք անտարբեր չեմ եղել։ Նայեք իմ կենսագրությունը, նախորդ իշխանությունների օրոք, որպես մտավորական, անընդհատ գրել եմ, ուրիշ ի՞նչ անեմ։
– Հայտարարության մեջ նշված է՝ կազմակերպել ԱԺ-ում վարչապետի ընտրություն և ստեղծել բացառապես պրոֆեսիոնալների կառավարություն։ Արտահերթ ընտրություններ չպե՞տք է լինեն։
– Այսօր ընտրությունների ժամանակը չէ, մեզ այսօր մնում էր մենակ կուսակցությունների քարոզարշավն ու վերջ՝ ամեն ինչ տեղը կընկնի. մեր կյանքը արդեն կդառնա տրագիկոմեդիա։
