Երեսուն տարի տպավորություն է, թե ապրել ենք՝ շարունակաբար նեղացնելով մեր աշխարհայացքը, մեր մտահորիզոնը, մեր կարողությունները։ Սա վերաբերում է թե՛ տնտեսությանը, թե՛ բանակին, թե՛ արտաքին քաղաքականությանը։ Հիմա մենք բախվել ենք մի իրականության հետ, որը մեզ համար անսպասելի էր։ Անսպասելի էր տարբեր պատճառներով, որովհետև մենք պարբերաբար առաջ էինք տանում գաղափարներ, մեզ դիրքավորում էինք հաղթողի դիրքերից, ինչը տրամաբանական էր։
Բայց այս երեսուն տարում այդ հաղթանակի մեջ մենք ի՞նչ բովանդակություն դրեցինք, որտեղի՞ց է գալիս մեր խեղումը․ «Առաջին լրատվական»-ի հարցին կառավարման փորձագետ Սերոբ Անտինյանը պատասխանեց․ «Մենք ոչինչ չարեցինք, և դա էր պատճառը, որ ունեցանք այն, ինչ ունեցանք։ Ձեր նախաբանն ինձ հանճարեղ Չարենցի տողերը հիշեցրեց․ «Օ՜, դուք, վաղեմի իմ առաջնորդներ, առասպելյալ Հայկեր ու Տրդատներ բազում, դուք, որ դարեր երկար, հազարամյակներ, ուրուների նման անկերպարանք, ապրել եք ու երկնել օդե ապարանքներ, օտար խարույկներից հայցել ոգու կրակ, և հազարամյակների ընթացքում չեք ծնել և ոչ մի խոհ սերունդների համար»։ Այսինքն՝ քաղաքական մտքի սնանկությունն էր, որ պատճառ դարձավ այս ամենի, և քաղաքական մտքի անկարողությունն էր, որ չձևակերպեց ազգային այն հիմնախնդիրը և դրա լուծման ուղիները, որով մենք պիտի շարժվեինք առաջ։ Իսկ մենք դրա համար ժամանակ ունեցել ենք։
Արցախյան առաջին հերոսամարտից հետո մենք ունեցել ենք քսանհինգ և ավելի տարիներ, որի պարագայում մենք տարածաշրջանում ունեինք ռազմաքաղաքական ստատուս-քվո, և ունեինք հնարավորություն սպասարկելու մեր ազգային նպատակը։ Այսինքն՝ նախ պետք է սահմանվեր այդ ազգային նպատակը՝ մենք ինչ ենք ուզում, և պետք է սպասարկվեր այդ ազգային նպատակը։ Թե՛ ռազմական առումով, թե՛ ռազմա-քաղաքական առումով, թե՛ տնտեսական առումով, թե՛ դիվանագիտական առումով ստեղծվեին այն բազիսային հիմքերը, որոնք թույլ կտային իրադարձությունների նման զարգացման պարագայում չունենալ այսպիսի աղետալի վիճակ»։
Մանրամասները՝ տեսանյութում։
