Ֆրանսիայի ԱԳՆ-ն հայտարարել է, որ իբրև Մինսկի խմբի համանախագահ պետություն՝ արդյունավետ չի համարում միակողմանի ճանաչման տարբերակը, որի մասին օրերս բանաձև էր ընդունել Ֆրանսիայի Սենատը: ԱԳՆ այդ արձագանքը անսպասելի չէ՝ հատկապես, որ այն հնչել էր նաև Սենատի քննարկումից առաջ դրան մասնակցած ԱԳՆ ներկայացուցչի շուրթերից:
Այդուհանդերձ, տեղի ունեցածը ամենևին լոկ հռչակագրային պատկեր չէ, այլ քաղաքական վեկտորի սկզբնաղբյուր, որի ծավալումն անշուշտ կախված է մի շարք հանգամանքներից: Սենատում Արցախի ճանաչման վերաբերյալ բանաձևի ընդունումը նոր իրավիճակի մեկնակետ է ոչ միայն Արցախի հարցում: Ֆրանսիայի Սենատը սահմանում է ընդհանրապես եվրոպական հարցի նոր մեկնակետ՝ պաշտոնական Փարիզին ընձեռելով եվրոպական լայն քաղաքականության նոր դաշտ:
Սենատի ճանաչմանն արժանացած բանաձևը կարող է դառնալ նոր Եվրոպայի սկիզբ, որտեղ անվտանգային ճարտարապետության առանցքում կարող է հայտնվել ֆրանս-ռուսական գործակցությունը: Կստացվի՞ դա Մակրոնի մոտ, թե՞ ոչ՝ իհարկե առանձին հարց է՝ կապված մի շարք գործոններից: Ակնառու է, սակայն, որ Փարիզը Արցախի հարցում իր կայացրած որոշումով առերեսում է Եվրամիությունում Թուրքիայի գլխավոր հենարանին՝ Գերմանիային, որը ըստ էության վերածվել է արևմտյան աշխարհում Անկարայի ազդեցության գործակալի: Միաժամանակ, Բեռլինը նաև դիրքավորվել էր եվրոպական անվտանգային գոտում ռուսական ուղղությամբ գլխավոր որոշողի դիրքում: Սենատի ճանաչումը հարցականի տակ է դնում այդ հանգամանքը՝ հաշվի առնելով այն, որ առնչվում է Ռուսաստանի համար կենսական խնդրի՝ Կովկասին, և դրանում ռուսական ռազմական ներկայության նոր կետին՝ Արցախին:
Ֆրանսիայի մեկնակետը Մոսկվային տալիս է արցախյան նոր կետում Թուրքիայի և Բաքվի հանդեպ ամրության պաշար: Մակրոնի և Պուտինի որոշակի համադրված խաղը նկատելի էր պատերազմի ամբողջ ընթացքում: Դրա վկայություն է թերևս այն, որ ճանաչման հարցը Ֆրանսիայի Սենատի օրակարգում է հայտնվում ոչ թե մինչև պատերազմի դադարն ու Արցախում ռուս խաղաղապահների տեղակայումը, այլ դրանից հետո: Փարիզը Մոսկվային գործնականում առաջարկում է հրաժարվել Բեռլինի հետ առևտրային կոնցեպտից և Անկարա-Բեռլին ռազմաքաղաքական չբարձրաձայնված, սակայն շոշափելիորեն աշխատող կոնցեպտին համադրել Փարիզ-Մոսկվա կոնցեպտը: Հաջորդ քայլն ըստ ամենայնի Ռուսաստանինն է:
Անկասկած վճռորոշ է լինելու ԱՄՆ նոր վարչակազմի դիրքորոշումը: Ո՞ր կոնցեպտի հետ աշխատանքը կնախընտրի ԱՄՆ նոր վարչակազմը՝ Փարիզ-Մոսկվա՞, թե՞ Բեռլին-Անկարա: Համենայնդեպս, դատելով նախընտրական շրջանում Բայդենի հայտարարություններից, կա շանս Փարիզ-Մոսկվայի համար: Ի վերջո, հետխորհրդային ամբողջ շրջանում Վաշինգտոնը Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափով ընտրել է այդ տարբերակը: Շեղումը սկսվեց Թրամփի նախագահությունից: Բայդենը կվերականգնի՞ առանցքը: Դա շանս է նաև Հայաստանի համար, եթե Երևանում հնարավոր լինի ձևակերպել ռազմավարական հեռանկարներ՝ դուրս գալով Մինսկի խմբի համանախագահության հետ աշխատանքում սպառողի մոտ երեք տասնամյակի կարգավիճակից և ձեռնամուխ լինելով հայկական իրավունքների ամրագրմանը:
