Բելգիայի խորհրդարանի լիակատար նիստերի օրակարգ է մտնում Լեռնային Ղարաբաղի հետ դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու հարցը։ Այս նախագծով կոչ է արվում կառավարությանը բարեկամական հարաբերություններ հաստատել Արցախի Հանրապետության հետ։ Թեմայի շրջանակում «Առաջին լրատվական»-ը զրուցել է Բելգիայի հայերի կոմիտեի մամլո և հաղորդակցության պատասխանատու Շահնուր Մինասյանի հետ։
– Պարոն Մինասյան, Բելգիայի խորհրդարանի լիակատար նիստերի օրակարգ է մտնում Լեռնային Ղարաբաղի հետ դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու հարցը։ Ի՞նչ ակնկալիքներ կան։ Երեկ էլ Ֆրանսիայի Հանրապետության Սենատն ընդունեց «Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության ճանաչման անհրաժեշտության մասին» բանաձևի նախագիծը 305 կողմ, 1 դեմ և 30 ձեռնպահ ձայներով:
– Մի փոքր համեմատական անցկացնենք երեկ Ֆրանսիայի Սենատի կողմից ընդունված բանաձևի հետ, քանի որ այն լիարժեք ճանաչում չէ, պարզապես Սենատը կոչ է արել կառավարությանը ճանաչել Արցախի անկախությունը։ Ինչպես տեսնում եք, Ֆրանսիայի ԱԳՆ-ն արգելակեց դա՝ նշելով, որ միակողմանի ճանաչումը օգուտ չի բերի ոչ մեկի։ Բելգիայի դաշնային խորհրդարանի արտաքին կապերի հանձնաժողովը նմանատիպ կոչ էր արել կառավարությանը այլ ձևակերպմամբ։ Այսինքն՝ կոչ էր արվում ոչ թե ճանաչել Արցախի անկախությունը, այլ դիվանագիտական որոշակի հարաբերություններ հաստատել այնպես, ինչպես, օրինակ, Պաղեստինի հետ, որ, որպես ոչ լիակատար անկախ պետություն, ունի իր ներկայացուցչությունը Բելգիայում։ Հիմա պետք է սպասենք կառավարության արձագանքին։ Ըստ ամենայնի՝ նույնը կլինի, ինչպես Ֆրանսիայի ԱԳՆ արձագանքը։
Բելգիայում այս կոչ-բանաձևի նախաձեռնողն է դաշնային խորհրդարանում NVA կուսակցության խմբակցության ղեկավար Պետեր Դե Ռուվերը։ Այն երեկ քննարկվել է, պետք է մտնի լիակատար նիստ՝ կա՛մ կհաստատվի, կա՛մ ոչ։ Սա արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի կոչ-բանաձև է։
– Փաշինյանը հայտարարում է, որ Արցախի անկախության միջազգային ճանաչման համար ճիշտ ժամանակն է։ Հնարավո՞ր է որոշակի առաջընթաց։
– Փաշինյանն ինքն էլ է հայտարարում, թող Փաշինյանը ճանաչեր Արցախի անկախությունը, միայն ասելով չէ՝ Արցախը Հայաստան է, և վերջ։ Դիվանագիտական լեզվով, կներեք, իհարկե, բայց բավականին անգրագետ հայտարարություն էր։ Փորձեմ չմիջամտել Հայաստանի ներքին գործերին, չնայած, երևի թե, դրա իրավունքն ունենք, միայն պարտականությունների մեջ չի սահմանափակվում մեր գործունեությունը։
Ինչ վերաբերում է Ֆրանսիային, չմոռանանք, որ Ֆրանսիան ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահող անդամ է և իրոք այդ քայլը մի փոքր տարակուսելի է, որովհետև իր վրդովմունքն է արտահայտում, չէ՞ որ արցախյան հարցի լուծման մանդատը վստահված էր Մինսկի խմբին, և թե ինչու Ռուսաստանը, միակողմանի համաձայնության գալով Թուրքիայի հետ, փորձեց լուծել դա։ Եվ սա Ֆրանսիայի վրդովմունքն է, և պետք չէ ոգևորվել այդ ամենից։ Ինչ վերաբերում է Արցախի անկախության ճանաչմանը, Հայաստանն առաջինը դա պետք է աներ։
Ֆրանսիայի, ԱՄՆ-ի տարբեր քաղաքներ ճանաչում են Արցախի անկախությունը, բայց դա ինչ է տալիս։ Շատ ուրիշ հարցեր կան, նախ պետք է սահմանները ճշտվեն, հստակեցվեն։
– Այս եռակողմ հայտարարության ստորագրումից հետո համայնքում տրամադրությունները ինչպիսի՞ն են։ Հայաստանում այն լարվածություն է առաջացրել, մի մասը պահանջում է վարչապետի հրաժարականը։
– Ես Բելգիայի հայերի կոմիտեի անունից չեմ կարող ասել, կասեմ իմ անունից, բնականաբար, պարտվող վարչակարգը պետք է հեռանա։ Թող արդար ընտրություններ տեղի ունենան, հասարակությունը ինքը որոշի՝ նորից քվե կտա՞ Փաշինյանին, թող տան, բայց հիմա վստահության դեֆիցիտ կա, դրա համար պետք է լինեն ընտրություններ։ Բնականաբար, կա վրդովմունք և հիասթափություն, բայց մենք շարունակում ենք մեր գործունեությունը և հերթական օգնության խմբաքանակն ենք ուղարկում Հայաստան, այսինքն՝ անում ենք այն, ինչ պետք է անենք՝ անկախ նրանից՝ ով է ղեկավարը։ Հայրենիքն ու պետությունը տարբեր բաներ են, պետք է տարանջատենք։
