Արցախյան հակամարտությունը պետք է կարգավորվի Մինսկի խմբի շրջանակում, հայտարարել է ԱՄՆ պետքարտուղար Մայք Պոմպեոն, որը իրականացնում է շրջագայություն-այց եվրոպական և մերձավորարևելյան մի քանի երկիր: Պոմպեոն այդ հայտարարությունը արել է Ֆրանսիայում: Ի դեպ, այնտեղից նա մեկնել է Թուրքիա, որտեղ, սակայն, չի եղել հանդիպում Էրդողանի կամ Դավութօղլուի հետ: Պոմպեոն հանդիպել է Կոստանդնուպոլսի Տիեզերական պատրիարքի հետ, քննարկվել են Սուրբ Սոֆիայի տաճարի և կրոնական ազատության հարցեր: Թեև Թուրքիայի քաղաքական ղեկավարության հետ հանդիպումների բացակայությունը պայմանավորված է ժամանակացույցի չհամապատասխանությամբ և խտությամբ, այդուհանդերձ ակնառու է, որ խնդիրը քաղաքական տարաձայնություններն ու լարվածությունն են: Առավել ևս որ Պոմպեոն Ֆրանսիայում քննադատել է Թուրքիայի ագրեսիվ վարքը միջերկրածովյան ռեգիոնում և արցախյան գոտում: Այդ առնչությամբ ԱՄՆ պետքարտուղարը հայտարարել է, որ բացատրություն է ակնկալում ՌԴ-ից Թուրքիայի դերի վերաբերյալ:
Ամբողջ հարցն այն է, սակայն, որ Մինսկի խմբի շրջանակի և Թուրքիայի դերի վերաբերյալ, ագրեսիվ քաղաքականության վերաբերյալ հայտարարությունների համատեքստում առաջանում է պարզ հարց՝ իսկ ինչո՞ւ Մինսկի խմբի մյուս երկու համանախագահներ ԱՄՆ-ն ու Ֆրանսիան թույլ տվեցին Թուրքիային, ըստ էության, դուրս բերել Արցախյան հակամարտությունը Մինսկի խմբի համանախագահության շրջանակից և լուծել ռազմական ճանապարհով: Պետք է խոստովանել, ինչքան էլ ցավալի լինի, որ, ըստ էության, տեղի է ունեցել լուծում ռազմական ճանապարհով, որը թույլ են տվել նաև ԱՄՆ-ն ու Ֆրանսիան: Իհարկե, ԱՄՆ-ի ու Ֆրանսիայի դերերը և թույլ չտալու կարողությունը հնարավոր է դիտարկել տարբեր կերպ, սակայն ամբողջ հարցն այն է, որ նրանք թույլ են տվել կամ չեն էլ փորձել միջամտել այնքան, որքան թույլ էր տալիս նրանց, առավել ևս ԱՄՆ ունեցած ներուժը:
Հետևաբար` ներկայումս հարցերը և հայտարարությունները Թուրքիայի դերի և Մինսկի խմբի շրջանակում կարգավորման վերաբերյալ, ոչ միայն համոզիչ չեն, այլ ընդամենը վկայում են այն մասին, որ ավարտվել է հետևելու ժամանակը՝ թե ինչպես են բախվում Ռուսաստանն ու Թուրքիան և փորձում գտնել ելքեր, և այժմ ժամանակն է սկսել քաղել դրանից եկող կամ հնարավոր միավորները: Այդ իմաստով, ի դեպ, եթե Մինսկի խմբի մյուս երկու համանախագահները հարց ունեն Ռուսաստանին ու Թուրքիային, ապա հայ ժողովուրդը, թերևս, հարց ունի երկու համանախագահներին՝ ի վերջո, նրանք ինչ գործուն լծակներ ունեն ազդելու իրավիճակի վրա, և որքան կամք ունեն այդ լծակները գործադրելու, և ընդհանրապես ինչպիսին է նրանց հետաքրքրությունը Կովկասի հանդեպ:
