Պուտինն առանցքային դեր է ունեցել պատերազմի դադարեցման հարցում, նա օրերով նստած էր հեռախոսի վրա՝ հայտարարել է Կրեմլի խոսնակ Դմիտրի Պեսկովը:
Այն, որ Պուտինն ունեցել է առանցքային դեր, չկա կասկած: Սակայն կա մի ուշագրավ հարց՝ ինչո՞ւ նա չկարողացավ իր դերն իրացնել դեռևս հոկտեմբերի 9-ին 11 ժամ տևած բանակցության արդյունքում, երբ գիշերային բանակցային մարաթոնից հետո հայտարարվեց առաջին հրադադարի պայմանավորվածության մասին: Մոսկվայում 11 ժամ բանակցեցին Սերգեյ Լավրովը և Հայաստանի ու Ադրբեջանի արտգործնախարարները: Լավրովը հայտարարեց, որ այդ ընթացքում մեծ ներգրավվածություն է ունեցել ՌԴ նախագահը, որը պարբերաբար կապվել է բանակցողների հետ, հետո ըստ անհրաժեշտության՝ Հայաստանի և Ադրբեջանի ղեկավարների հետ: Ուրեմն ինչո՞ւ չստացվեց Պուտինի մոտ հոկտեմբերի 9-ին, և 10-ից սպասվող հրադադարը չպահպանվեց ոչ մի րոպե, Ալիևը չլսեց Պուտինին, թեև կարծես թե համաձայնել էր հրադադարի: Իհարկե, հազիվ թե երբևէ հնարավոր լինի ստանալ այդ հարցի ստույգ պատասխանը:
Պուտինը այդքա՞ն էլ բավարար ջանք չգործադրեց հոկտեմբերի 9-ին՝ ի տարբերություն նոյեմբերի 9-ի, թե՞ կային այլ գործոններ: Ըստ այդմ՝ եթե կային այլ գործոններ, ապա դա նշանակում է, որ նոյեմբերի 9-ին մեծ է եղել ոչ թե Պուտինի դերը, այլ մեկ ամիս առաջ խանգարող գործոնների չեզոքացման դերը: Հետևաբար առաջանում է հարց, թե որոնք են եղել այդ գործոնները, և ով է եղել չեզոքացնողը, որ մեկ ամիս անց փաստորեն ստացվել է: Եթե չեզոքացնողը Պուտինը չի եղել, ապա ո՞վ, իսկ եթե եղել է Պուտինը, ապա որո՞նք էին այն գործոնները, որոնք չեզոքացնելու և պատերազմի դադարեցման հասնելու համար նրան փաստորեն պահանջվել է մեկ ամիս: Առավել ևս, եթե նկատի ունենանք, որ այդ մեկ ամսվա ընթացքում հրադադարի պայմանավորվածության ջանք և, իհարկե, չպահպանված, սակայն հայտարարության հասել են Ֆրանսիան, հետո ԱՄՆ-ը:
Հասանելի կդառնա՞ն հայկական հանրությանը երբևէ այդ հարցերի պատասխանները: Բանն այն է, որ հարցերը կան, ընդ որում՝ կան շատ այլ հարցեր էլ՝ հասկանալու համար, թե ինչ է կատարվել: Դրանց պատասխանների բացակայությունը Հայաստանում բորբոքում է հանրային, քաղաքական կրքեր, որոնք կարող են լինել անկայունությունների պատճառ:
Մյուս կողմից՝ պարզ է, որ հարցեր են, որոնց արագ և սպառիչ պատասխան ակնկալելը ամենևին իրատեսական չէ մի շարք օբյեկտիվ պատճառներով: Դա նշանակում է, որ հայկական հանրությունը լինելու է պատասխան չունեցող կամ մոտ ապագայում սպառիչ պատասխան չունեցող, սակայն ճակատագրական նշանակության հարցերի ազդեցության գոտում: Այլ կերպ ասած՝ այդ հարցերի պատասխանն ունեցող մարդկանց ազդեցության գոտում: Եվ հետևաբար կա մի հարց էլ՝ ովքե՞ր են այդ պատասխաններն ունեցող մարդիկ:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
