«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է «Ազդակ» թերթի գլխավոր խմբագիր Շահան Գանդահարյանը։
-Պարոն Գանդահարյան, նյութական դժվարությունների մեջ գտնվող լիբանանահայերը, որ պատերազմից առաջ տեղափոխվել և մի մեծ մասն էլ ցանկություն ուներ տեղափոխվելու, դեռ մտադրվա՞ծ են տեղափոխվել Հայաստան։
-Պարզ է, որ պատերազմի պատճառով Բեյրութից Հայաստան տեղափոխման միտումները նվազ տեսանելի են, բայց դա չի նշանակում, որ ընդհանրապես նրանք, որոնք մտադրել էին և ծրագրել հայրենադարձվել, կհրաժարվեն իրենց ծրագրից։ Բոլոր նախադրյալները հուշում են, որ Միջին Արևելյան տարածաշրջանից հայաթափման միտումները որոշ ընդմիջումներով կշարունակվեն։ Եվ դրանից անմասն չի մնա նաև լիբանանահայությունը, որը իր կազմակերպ կյանքը, այնուամենայնիվ, կշարունակի հատկապես արդյունավետ կատարելով քաղաքական գործոնի իր դերը։
–Ինչպե՞ս եք գնահատում միջազգային արձագանքը պատերազմական գործողություններին։ Նարիշկինը, Զախարովան, Լավրովը խոսեցին ահաբեկիչների մասին։ Սա փոխո՞ւմ է իրավիճակ, թե ոչ։
– Ռուսաստան-Թուրքիա համագործակցությունը ունի որոշակի աշխարհագրություն, բայց միաժամանակ նկատելի է, որ աշխարհագրական տարբեր միջավայրերում Անկարան և Մոսկվան թե՛ համակարգում են իրենց գործողությունները և թե՛ բախվում։ Երկարաժամկետ կտրվածքով չեմ կարծում, որ շահերի ռազմավարական համընկնումները կկայանան, ինչպես հատկապես եղել է Միջին Արևելյան տարածքների վրա։ Այնուամենայնիվ, կան կարմիր գծեր այս դեպքում Ռուսասատնի կողմից գծված, որոնք չեն հատվում Անկարայի կողմից։ Անկարան զսպելու ռուսական փորձերը ոչ միայն քաղաքական համաձայնություններով են լինում, այլ նաև ռազմական ուժով։ Օրինակները փորձենք մեջբերել Միջին Արևելքից։ Անկարային չհաջողվեց իր առաջադրած անվտանգության գոտին ձևավորել, այն, ինչն ունի իր առաջադրածի մի մասն է ընդամենը։ Չմոռանանք, որ Իդլիբը, որ համարվում է թուրքական բազա Սիրիայում, շարունակում է ենթարկվել ռուսական կործանիչների հարվածներին։
-Որքանո՞վ Ռուսաստանը կարող է զսպել Թուրքիային։
-Միջազգային արձագանքը քաղաքականացված է։ Այն երկրները, որոնք Անկարայի հետ հայտնվել են սուր հակասություններում, քննադատում են Թուրքիայի ներգրավվածությունը պատերազմում և հատկապես ահաբեկչություն արտահանելու և պատերազմական գոտի տեղափոխելու թուրքական գործողությունները։ Այդ բոլորով հանդերձ, շատ երկրներ շարունակում են հավասար պատասխանատվություն բարդել կողմերին, և անհասցե կոչեր ուղղել ընդհանրապես խաղաղության վերահաստատման ցանկությամբ։ Տարաբնույթ պատկերացումներ են հրապարկվում խաղաղապահ առաքելության և հատկապես դրա բաղադրիչ ուժերի մասին։ Այս բոլորի մեջ ամենաուշագրավն այն է, որ պետական բարձր մակարդակներով հնչում են Արցախի ժողովրդին անվտանգության երաշխավորումն ապահովելու հրամայականներ, ինչը, կարծում եմ, կապվում է կարգավիճակի սկզբունքի հետ։
