Վերլուծաբան Նժդեհ Հովսեփյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.
ՌԴ նախագահն այսօր, անդրադառնալով ԼՂ հակամարտությանը, ընդգծել է, որ լուծումը պիտի բալանսավորված լինի և արտահայտի երկու կողմերի շահերը։ Եթե Ադրբեջանի շահերի դեպքում խոսվում է կոնկրետությամբ (ՌԴ նախագահը հիշեցրեց 5+2 շրջանների վերադարձի մասին), ապա հայկական կողմի շահերի հարցում որևէ հստակություն չկա։
Կարծում եմ` ՌԴ նախագահի այս կարծիքը կիսում են թե’ Վաշինգթոնում, թե’ Բրյուսելում` հաշվի առնելով համանախագահների, ինչպես նաև ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ պետություններ ղեկավարների ու ԵՄ-ի առանձին հայտարարությունները։ Ըստ էության, միջազգային հանրությունը զինադադարից ցայսօր խոսում է տարածքների «դեօկուպացիայի» մասին` անորոշության մեջ թողնելով Արցախի բնակչության կյանքի իրավունքի հարցը։
Տարիներ ի վեր հայ հանրությունը կերակրվել է սին հույսերով, մանիպուլյացիաներով, խոստումներով` առանց անկեղծ խոսակցության ու իրերի իրական դրության ճանաչման և հենց այդ հիմքով քաղաքականության մշակման ու իրագործման. այն է` միջազգային ասպարեզում Արցախի անկախության հարցում մենք դաշնակիցներ չունենք։ 98-ից հետո անընդհատ հանրային գիտակցության մեջ ներարկվում էր, թե թուրքի հարձակման դեպքում «ալամ աշխարհը», խաչակրաց բանակներից մինչև ռուսական հրանոթներ շտապելու են Հայաստանն ու Արցախը փրկելու։
Եվ հիմա, կոնֆլիկտի ամենաթեժ պահին անթաքույց կերպով պարզվում է, որ աշխարհը միակարծիք է տարածքների վերադարձի հարցում, բայց լեզվի ծայրով ակնարկ անգամ չի արվում Արցախի կարգավիճակի, այն է` բնակչության ֆիզիկական անվտանգության ապահովման ռեալ երաշխիքի մասին։ Եվ այս պայմաններում պարզ չէ` ի՞նչն է այն բալանսը, որը պիտի ձևավորվի տարածքների վերադարձով, և, վերջապես, ի՞նչ է ստանում հայկական կողմը դրանից, բացի Արցախի հայաթափման ու տեղի հայկական բնակչության ֆիզիկական բնաջնջման հեռանկարից։
