Հայաստանի հայտարարությունը, որ Արցախում կանգնած հայ զինվորը ներկայումս պահում է նաև քաղաքակրթության առաջնագիծը, այդ նույն քաղաքակրթությունն ընդունում կամ ունկնդրում է թերևս ականջի մի ծայրով՝ համարելով դա քարոզչական հռետորաբանություն, որին դիմում է Թուրքիայի հետ խնդիր ունեցող մի երկիր: Հետո Հայաստանի այդ հայտարարությունն այդպես ունկնդրողները սկսեցին ունկնդրել, թե ինչպես է քաղաքակրթական առաջնագծում Արցախը գրոհած Էրդողանը գրոհում Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնին՝ փողոցային խուլիգանին բնորոշ բառապաշարով: Այդ քաղաքակրթության ունկնդիրները սկսեցին սատարել Մակրոնին իրենց հայտարարություններով, այն պարագայում, երբ Էրդողանի «ջիհադիստները» իրենց դանակներով գրոհում են արդեն քաղաքակրթության թիկունքը: Գրոհում են, որովհետև քաղաքակրթական առաջնագծում կանգնած հայ զինվորը գործնականում թողնվել է մենակ, և թիկունքում կարծում էին կամ գուցե կարծում են, թե Էրդողանը բավարարվելու է միայն Հունաստան-Կիպրոսով կամ հոխորտանքներով:
Նիսում այսօր տեղի է ունեցել ահաբեկչական հարձակում և գլխատում «ջիհադիստական» հողի վրա: Սպանվել են Նիսի Մայր տաճարի մոտ գտնվող քաղաքացիներ: Մերձավորարևելյան թրքամետ ահաբեկչական կառույցները բաց տեքստով կոչ են անում Ֆրանսիայի դեմ «ջիհադի»: Ի՞նչ են մտածում քաղաքակրթության ունկնդիրները այդ ամենը տեսնելով կամ լսելով: Դարձյա՞լ նայում են աչքի պոչով և լսում ականջի ծայրով՝ սպասելով մինչև Էրդողանը հասնի նաև իրենց: Թե՞ նրանք ունակ են ծայրերի փոխարեն շարժել ծալքերն ու հասկանալ այն վտանգը, որ սպառնում է քաղաքակրթությանը առաջնագիծ Արցախից մինչև թիկունք՝ Արևմտյան Եվրոպա: Հասկանո՞ւմ են նրանք, թե ինչ է ուզում կամ անում Էրդողանը, թե ինչի՞ն է նա սկսում հարվածել: Նա սկսում է հարվածել կայունությանը՝ Արցախից Եվրոպա, որովհետև փլուզելով այդ համակարգը՝ նա կստանա խուլիգանին վայել իդեալական միջավայր՝ իր գործը շարունակելու և առաջ տանելու համար:
Այստեղ արդեն հարցը լոկ եվրոպական էլիտաները չեն, այլ նաև հասարակությունները: Նրանք պատրա՞ստ են ապրել այն կանոններով, որոնք թելադրելու է Էրդողանը: Եթե այո, ապա սա իհարկե իրենց ընտրությունն է ու եվրոպական քաղաքակրթության վախճանը: Եթե ոչ, ապա պատրա՞ստ են հասարակությունները իրենց կառավարություններից, իրենց էլիտաներից պահանջել լուծել Էրդողանի հարցը մեկընդմիշտ: Լուծել ոչ թե փոխզիջումով, այլ մեկընդմիշտ: Ինչպես Արցախն է հայ ժողովրդի պատերազմը՝ ոչ միայն լոկ բանակի, այլ համայն հայության, այդպես էլ քաղաքակրթության թիկունքում եվրոպական հանրության պատերազմն է, ոչ թե էլիտաների: Նրանք ցույց են տվել, որ եվրաբյուրոկրատիայի կոմֆորտից բացի, որևէ այլ բանի, առավել ևս՝ պատերազմի, նրանք ունակ չեն: