Արցախի հարցի մասին խոսելիս Կոսովոյի լուծման օրինակի հիշատակումը, որ արել էր ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփը, Հայաստանում արժանացավ հասկանալիորեն բուռն, միաժամանակ իրարամերժ ընկալումների: Մասնավորապես, եղան նաև շատ «խորհրդատուներ», որոնք հանրությանը հորդորում էին Թրամփի հայտարարությունը չդիտարկել իբրև Արցախի անկախությունը ճանաչելու հնարավորության մասին ակնարկ, այլ ընդամենը օրինակի հիշատակում, թե ինչպես կարող է լուծվել հակամարտությունը: Հարց է առաջանում՝ իսկ ինչո՞ւ հենց Կոսովոյի օրինակը, երբ կան հակամարտությունների այլ օրինակներ: Իհարկե, դժվար է «տեղավորվել» ԱՄՆ նախագահի գլխի մեջ և ստույգ հասկանալ, թե արդյո՞ք Կոսովոյի մասին խոսելը Արցախի ճանաչման ակնարկ էր, թե՞ ոչ: Բայց, եթե դատենք ընդհանրապես սթափ գլխով, ու՝ Թրամփի թիմի ու նրա գլխի սթափության կանխավարկածով, ապա նրանք առնվազն հասկանում էին, որ Կոսովոյի օրինակի հիշատակումը առնվազն բերելու է ճանաչման առումով ակնարկ-ասոցիացիաների ընկալման: Հետևաբար, դա նրան չի կանգնեցրել հայտարարությունն անելու առումով, ինչը նշանակում է, որ նրանք դեմ չեն եղել այդ ասոցիացիաները առաջացնելուն: Առավել ևս, որ նրանք չունեին ամենևին այդ օրինակը բերելու, կամ որևէ օրինակ բերելու անհրաժեշտություն: Թե ինչո՞ւ դեմ չեն եղել, արդեն այլ հարց է:
Այո՛, հնարավոր է դա կարող էր լինել պարզ նախընտրական քայլ, բայց մյուս կողմից դա կարող էր լինել բավականին բարդ քաղաքական կամբինացիայի մի մաս, որը թելադրված է միջազգային քաղաքականության խնդիրներով, որ կանգնած են ԱՄՆ վարչակազմի առաջ:
Ի վերջո, ընտրությունն անցնելու է, իսկ այդ խնդիրները մնալու են: Իսկ ԱՄՆ-ն այն պետությունն է, որտեղ անկախ նախագահական անձերի և կառավարող քաղաքական թիմերից, կա անընդհատ ռազմավարական աշխատանք արտաքին հայեցակարգերի ուղղությամբ, և որևէ վարչակազմ սկզբունքորեն ենթակա է այդ աշխատանքի արդյունքին՝ պարզապես մարտավարական միջնաժամկետ շտկումների մեթոդաբանական միջամտություններով: Հետևաբար՝ ակնառու է, որ ԱՄՆ նախագահի հայտարարությունը եղել է քաղաքական հայտարարություն, ըստ այդմ՝ արժանի է քաղաքական դիտարկման, որի վրա էլ պետք է կառուցվի Հայաստանի քաղաքական-դիվանագիտական որոշակի աշխատանք: Մասնավորապես, խոշոր հաշվով ակնառու է, որ դրված է ռեգիոնից՝ Կովկասից ԱՄՆ դուրսմղման հարց: Թուրքիան Արցախի դեմ ահաբեկչական պատերազմով դրել է այդ հարցը և մի կողմից մարտահրավեր նետելով Ռուսաստանին ու Իրանին, մյուս կողմից՝ նրանց ակնհայտորեն առաջարկում է գործակցել ԱՄՆ-ին դուրս մղելու հարցում: Անկարան իր հաշվարկում թերևս դիտարկում է ահաբեկիչներին ՌԴ և Իրանի հետ քննարկումներում փոխզիջում դարձնելու հնարավորությունը: Այսինքն՝ Անկարան կհամաձայնի հեռացնել, երբ Մոսկվան ու Թեհրանն էլ իրենց հերթին կհամաձայնեն Ադրբեջանի «թուրքականացման» իրողության պայմաններում ռեգիոնալ ձևաչափի շուրջ համաձայնությունների:
Ավելին, Անկարան թերևս ներկայացնելու է առավել լայն պայմաններ՝ ընդհուպ Կասպիցի ավազանին առնչվող, բնականաբար Բաքվի միջոցով: Իրանն ու Ռուսաստանը անկարող են դիմակայել դրան, եթե նրանց չի աջակցում ԱՄՆ-ն: Բայց Թուրքիան օգտագործում է հենց ռուս-ամերիկյան և իրան-ամերիկյան խնդիրներն ու նաև բարդույթները: Այս պայմաններում, Արցախի ճանաչումը մնում է Նահանգների համար ռեգիոնից դուրս չմնալու միակ հնարավորությունը: Վրաստանը հնարավորություն չէ: Բավական է Վրաստանի ուղղությամբ որևէ էական քայլ, որպեսզի թուրք-ադրբեջանա-ռուսական համատեղ ջանքով ապակայունացվի այդ երկիրը ներսից, վերածվելով քաոսի:
Մինչդեռ, Արցախի դեպքում ապակայունացումը այլևս իրողություն է, Թուրքիան պատերազմ է հայտարարել, թերևս վստահ լինելով, որ Վաշինգտոնը չի դիտարկի միակ՝ ճանաչման հնարավորությունը: Ըստ այդմ՝ մնալ Կովկասից դո՞ւրս, թե՞ լինել խաղի մեջ: Ամերիկյան ռազմավարությունն այդ խնդրի առաջ է՝ անկախ նախագահի ընտրության արդյունքից: Կովկասից դուրս մնալն ԱՄՆ-ի համար նշանակելու է Եվրասիայի կորուստ, երբ չի օգնի նույնիսկ Հնդկաստանի հետ ռազմավարական պայմանավորվածության գալը: Դա էլ իր հերթին ահռելի մեծացնելու է ճնշումն ԱՄՆ ռազմավարական շահերի վրա Եվրասիայից հարավ և արևմուտք՝ Եվրոպա ու Մերձավոր Արևելք, արժեզրկելով անգամ արաբ-իսրայելական կարգավորման էֆեկտը: