Նախօրեին հեռախոսազրույց է տեղի ունեցել Հայաստանի անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանի և ՌԴ ԱԽ քարտուղար Նիկոլայ Պատրուշևի միջև, որի ընթացքում քննարկվել է արցախ-ադրբեջանական շփման գոտում առկա իրավիճակը: Այս հեռախոսազրույցը ուշադրություն է գրավում այն իրողությամբ, որ, կարծես թե, առաջինն է արդեն մոտ մեկ ամիս շարունակվող պատերազմի ընթացքում: Այլ կերպ ասած, հայ-ռուսական շփումների համակարգում անցնող պատերազմական ժամանակաշրջանում ԱԽ քարտուղարների մակարդակով հաղորդակցությունը տեղի է ունենում առաջին անգամ: Սա էլ իր հերթին ուշադրության արժանի կարող է լինել այն իրողության բերումով, որ պատերազմի առաջին օրերին հենց այս մակարդակում էր տեղի ունեցել ամերիկա-ռուսական առաջին շփումը: Ժնևում հանդիպել էին Պատրուշևն ու ԱՄՆ նախագահի ազգային անվտանգության հարցերի խորհրդական Ռոբերտ Օ‘Բրայանը: Այդ հանդիպումը տեղի էր ունեցել հոկտեմբերի 2-ին: Նրանք քննարկել էին թուրք-ադրբեջանական պատերազմն Արցախի դեմ: Այդ ֆոնին, հատկանշական է, որ Հայաստանի և ՌԴ ԱԽ քարտուղարների միջև հեռախոսազրույցը տեղի է ունենում հրադադարի երրորդ՝ ամերիկյան նախաձեռնության ֆոնին, որը ևս, առնվազն իր առաջին օրվա ժամանակագրությամբ չի արձանագրում որևէ արդյունք:
Ստացվում է, որ Մինսկի խմբի երեք համանախագահ երկրները, ՄԱԿ ԱԽ հինգ մշտական անդամներից երեքը, անզոր են Ադրբեջանի, կամ թեկուզ դրա հովանի Թուրքիայի դիմաց, եթե համարում ենք, որ հրադադարի խախտման հետևում, իհարկե, Թուրքիան է, ոչ թե Ադրբեջանը: Եվ այստեղ առաջանում են հարցեր՝ կապված Մինսկի խմբի համանախագահության հետագա ձևաչափի հետ: Եթե այդ ձևաչափը անզոր է զսպել մի Թուրքիայի, ապա դա կնշանակի, որ եկել է ձևաչափը փոխելու ժամանակը, որովհետև որքան էլ դա գուցե հենց Թուրքիայի նպատակն էր, միևնույն է, եթե այդ ձևաչափը այլևս անզոր է նույն Թուրքիայի դեմ, ուրեմն պետք է մտածել փոխելու մասին: Որովհետև չաշխատող գործիքը ոչ միայն պարունակում է անարդյունավետության ռիսկ, այլ նաև խաբեության, երբ կարող ես որևէ հարցում ապավինել այդ գործիքին, բայց այն չի աշխատում և ոչ միայն խնդիր չի լուծում, այլ ստեղծում է խնդիրներ: Ի վերջո, բանակը ռազմաճակատում կանգնած է բարդագույն խնդիրներ լուծելու դիրքում, իսկ թիկունքում կարևոր խնդիրներ ունի լուծելու դիվանագիտությունը, և եթե այն բախվում է անկենսունակ գործիքի, ապա թերևս պետք է սկսել կենսունակ գործիքի փնտրտուքը՝ բանակի թիկունքում քաղաքական-դիվանագիտական կապիտալիզացիայի ջանքի արդյունավետության աստիճանը բարձրացնելու համար:
