ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը հայտարարել է, որ Թուրքիային կոչ են անում գործադրել իր ազդեցությունը հրադադարի հարցում: Այդ հայտարարությունը գործնականում ուրիշ բան չէ, քան Թուրքիայի ազդեցության ճանաչում, որովհետև եթե Անկարան պետք է ազդեցություն գործադրի հրադադարի հարցում, ապա դրա դիմաց էլ բնականաբար պետք է ակնկալի իր քաղաքական նպատակների որոշակի իրականացում: Իսկ այդ նպատակների շարքում, ինչպես հայտնի է, առանցքայինը ձևաչափ խցկվելն է, որևէ կերպ: Ընդ որում, խոսքը լոկ Մինսկի խմբի մասին չէ, քանի որ Անկարան չի թաքցրել, որ Մոսկվային առաջարկում է գործակցել՝ ինչպես Սիրիայում: Պետք է ընդունել նաև, որ Մոսկվան դե ֆակտո համաձայնել է այդ գործակցմանը, պարզապես առայժմ միայն ակնարկում է այդ մասին: Լավրովի հայտարարությունն ակնարկներից մեկն է:
Եղել են այդ ընթացքում էլի այդօրինակ հայտարարություններ, որոնք վկայում են, որ Մոսկվան փաստացի ճանաչում է Թուրքիայի ներկայությունն ու ազդեցությունը: Եվ պետք է արձանագրել նաև, որ այդ ճանաչման հարցում խնդիրը միայն արցախյան պատերազմում ռազմաճակատային իրադրությունից չէ, որ կախված է: Կա մի իրողություն, որը կապված է Ադրբեջանում Թուրքիայի ռազմական ներկայության հետ: Այդ ներկայությունը լեգիտիմացվում է քայլ առ քայլ: Ալիևը հենց այսօր հայտարարել է, որ Ադրբեջանը կօգտագործի թուրքական F-16 կործանիչները, եթե ենթարկվի ագրեսիայի: Ալիևը նշել է, որ դա թուրքական ռազմական աջակցություն է: Այստեղ հարցը այն չէ, որ այս հայտարարությունները ակնհայտորեն միտված են Ադրբեջանում Թուրքիայի մշտական ռազմական ներկայությունն ու տեղակայվածությունը լեգիտիմացնելուն, ընդհուպ ռազմակայանի աստիճան: Սա իր հերթին նշանակում է, որ Թուրքիան ու Ադրբեջանը արդեն սկսել են հետևողականորեն առաջ մղել այդ օրակարգը և միջազգայնացնել այն:
Այսինքն՝ անկախ այն բանից, թե ինչպիսին կլինի ռազմաճակատային իրադրությունն ու հարաբերակցությունն Արցախի դեմ թուրք-ահաբեկչական պատերազմի արդյունքում, Անկարան արդեն իսկ որպես արդյունք փորձում է ամրագրել իր ռազմական ներկայությունը Ադրբեջանում: Իսկ դա իրողություն է, որ Ռուսաստանն այլևս ի զորու չէ հաշվի չառնել: Մոսկվան այլևս չունի Թուրքիային Ադրբեջանից հեռացնելու հնարավորություն և հետևաբար՝ թուրքերի հետ չպայմանավորվելու տարբերակ:
Ինչ տարբերակներ ունի Հայաստանը՝ միջնաժամկետ և երկարաժամկետ հեռանկարի համար: Այդ խնդրի պատասխաններ ձևավորելը դառնում է հայկական պետականության ռազմաքաղաքական անվտանգային առաջնահերթությունը:
