Արցախի հակամարտության «հեշտ լուծման» մասին ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփի հայտարարությունը, հատկապես Կոսովոյի օրինակով այն համեմելու հանգամանքը, Հայաստանում հասկանալիորեն արժանացել է բավականին լայն քննարկման: Անկասկած է, որ Թրամփը ակնարկում է Կոսովոյի օրինակը՝ որպես Արցախի պարագայում հնարավոր քայլ: Ամբողջ հարցն այն է, թե կանի՞ դա Թրամփը, թե՞ պարզապես այժմ էլ Արցախի ճանաչման հարցն է դարձել ԱՄՆ նախագահական ընտրարշավի խաղարկման թեմա՝ այսպես ասած, իրադարձության բերումով:
Թրամփը Արցախի հարցին սկսեց հրապարակային ուշադրություն դարձնել այն բանից հետո, երբ նախագահի մյուս թեկնածու՝ ԱՄՆ նախկին փոխնախագահ Ջո Բայդենը հայտարարեց, որ Վաշինգտոնը մեծագույն սխալ է գործում որևէ կերպ չխառնվելով իրավիճակին, և պետք է կանխել Թուրքիայի աշխուժությունը և ներգրավվածությունը Կովկասում: Առանց այդ էլ մրցակցից վարկանիշով հետ մնացող Թրամփը դրանից հետո սկսեց արտահայտվել Արցախի վերաբերյալ: Այդ համատեքստում էլ ծավալվեց ԱՄՆ նախաձեռնությունը հրադադարի համաձայնության ուղղությամբ, որի մասին էլ հայտարարվեց նախօրեին: Սակայն արդեն նաև փաստ է, որ Ադրբեջանը չի պահել այդ հրադադարը, հետևաբար Ադրբեջանը ձեռնոց է նետել Նահանգներին:
Հասկանալի է, որ ձեռնոցը նետել է Անկարան, քանի որ առանց դրա Ալիևը ոչ միայն չէր համարձակվի խախտել ԱՄՆ միջնորդությամբ ձեռք բերված հրադադարը, այլև վաղուց հավատարիմ էր մնացել ՌԴ նախաձեռնությամբ հոկտեմբերի 9-ին քննարկված հրադադարին: Սակայն ըստ էության կապ չունի՝ Անկարա՞ն, թե՞ Բաքուն է փաստացի արհամարհել Նահանգներին:
Հրադադարի խախտումը ըստ էության օդի է վերածում ԱՄՆ նախագահ Թրամփի հայտարարությունները, հետևաբար նաև դրանց շնորհիվ նախընտրական միավոր ունենալու շանսերը, եթե Դոնալդ Թրամփի հայտարարություններն ունեին զուտ նախընտրական նպատակ: Ըստ այդմ՝ ակնառու է, որ Թրամփի համար Արցախի վերաբերյալ հայտարարություններն այլևս աշխատում են հակառակ էֆեկտով, և դա կանգնեցնելու համար անհրաժեշտ են առարկայական արդյունքներ՝ Կոսովոյի օրինակով: