Հրապարակախոս Հրանտ Տեր-Աբրահամյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.
Որոշ խմբեր հիմա մի հատ նոր գիծ են փորձում տարած լինել:
Իբր Հայաստանում կան խաղաղության կողմնակիցներ ու կան պատերազմի կողմնակիցներ: Իբր վերջիններն են խանգարում, որ խաղաղություն լինի և այլն:
Ես հիմա չեմ խոսում հատուկետնտ գաղափարական պացիֆիստների մասին: Հակառակը՝ որքան էլ տարբեր լինեն նրանց հայացքներին իմից, ես հարգում եմ մարդկանց սկզբունքային, գաղափարական դիրքորոշումներն՝ անկախ նրանից, թե որքանով են դրանք ինձ թվում տրամաբանված:
Ես խոսում եմ քաղաքական «մուտիլովշիկների» մասին:
Ես չեմ ուզում նաև անդրադառնալ հիմա իրանց առաջ քաշած թեզի բուն բովանդակային աբսուրդին:
Ամոթ է բացատրել իսկ, որ խաղաղությունը ցանկությամբ չի լինում: Ոչ էլ կա կախարդական փայտիկ՝ երկրի ներսում կամ դրսում, կամ մի հատուկ կոճակ, որը սեղմելով, հնարավոր է միանգամից հասնել խաղաղության: Ցավոք, պատերազմ սկսելը հեշտ է, իսկ խաղաղություն հաստատելը՝ շատ բարդ: Միշտ է այդպես եղել:
1991-94 թթ։-ին ունեցել ենք ամենախաղաղասեր ղեկավարությունը Հայաստանի, բայց երկու տարի պատերազմի չի դադարել: 2016-ին ունեցել ենք ամենա զգուշավոր ու հաշվարկող ղեկավարներից Հայաստանի, բայց պատերազմը սկսվել է: Բայց սա էլ առանձին խոսելիք է:
Ես ուզում եմ էս քարոզչության ավելի խորքային իմաստը գիտակցենք: Այն իմասն ու նպատակը, որը ոչ թե այդ քարոզչության շարքային տարածողներն են հասկանում ու գիտակցում, այլ այդ քարոզչության կազմակերպողները:
Գանք մի քիչ հեռվից:
Ցանկացած պատերազմում, պատերազմող կողմերը միշտ փորձել են մեկը մյուսի վրա բարդել պատերազմի մեղքը: Նույնիսկ ագրեսորները երբեք չեն ասում՝ մենք ենք պատերազմ սկսողները: Միշտ ամեն ջանք գործադրվում է, որ պատերազմի եթե ոչ բուն սկզբի, ապա գոնե բուն պատճառի մեղքն ընկնի հակառակորդի վրա:
Պարզ է, որ սա ցանկացած ռազմական քարոզչության թիվ մեկ խնդիրն է՝ այնպես անել, որ յուրայինը ներկայանա որպես խաղաղասեր, իսկ թշնամին՝ պատերազմի պատճառ: Սկսած նախնադարից մինչև մեր օրեր՝ այդպես է եղել:
Հասկանալի է, որ Ադրբեջանն ամեն բան պետք է անի և, անում է, որ պատերազմի մեղքն ընկնի Հայաստանի վրա՝ և ղեկավարության, և եթե հնարավոր է՝ հասարակության:
Եվ ովքե՞ր ենք այստեղ գալիս օգնության:
Հասկացաք արդեն:
Նախ՝ Հայաստանում այն խմբերը, որոնք պատերազմի առաջին օրվանից անթաքույց առաջ են տանում այն թեզը, որ պատերազմի մեղքը Հայաստանի ղեկավարությանն է: Ի դեպ այս քարոզչությունը նախապատրատվել է պատերազմից առաջ: Իբր օբյեկտիվ վերլուծության անվան տակ, որն իրականում շատ հեշտ հերքելի է: Բայց դա չի նույնիսկ հարցը, այլ այն, որ կամա թե ակամա առաջ են տանում ալիևյան անսքող քարոզչություն Հայաստանի ներսում:
Երկրորդ՝ հիմա էլ ավելանում են մարդիկ ու խմբեր, որոնք պատերազմի մեղքն արդեն փորձում են գցել նաև Հայաստանի հանրության վրա: Իբր մեր ժողովուդրը բութ է, ռազմատենչ է, չի հասկանում ինչ է տեղի ունենում և այլն: Իբր չի ուզում խաղաղություն: Կարծես խաղաղությունն էլ մեզանից է կախված միայն: Կարծես պատերազմն առնվազն երկու կողմերի միջև չի, ու հետևաբար խաղաղության հարցն էլ առնվազն երկուստեկ չէ, որ կարող է լուծվել: Կարծես չկա ոչ միայն Ադրբեջանը, այլև Թուրքիան, այլև ընդհանրապես մեծ տերությունների քաղաքականությունը:
Արդյո՞ք այս ներքին քարոզչությունը համաձայնեցված է թշնամականի հետ:
Որոշ մասով՝ այո: Գրեթե վստահ եմ, որ որոշ խմբեր այնքան հեռու են գնացել դեռ պատերազմից առաջ, որ, թեկուզև միջնորդավորված, բայց կապեր են հաստատել ընդհուպ մինչև Բաքու: Սրանք փոքրամասնություն են, բայց բոլոր նշաններով, կան:
Կան նաև այնպիսիք, որ նման կապեր չունեն գոնե անմիջապես:
Բայց սրանք էլ լուծելով ներքաղաքական խնդիրներ, նույնպես օբյեկիվորեն նույն գործի մեջ են:
Պարզ է, չեմ խոսում միամիտների մասին, որոնք նման գործերում միշտ էլ մեծամասնություն են, չեն էլ հասկանում ինչ են անում:
Ամբողջության մեջ վերցված սրանք մեր ժողովորդի չնչին տոկոսն են: Բայց որոշ լծակներ ունենալով, կարողանում են իրենց տեսակետն առաջ տանել:
Եվ ցավով պետք է փաստել, որ, այո, մենք հայտնվել ենք երկու՝ արտաքին ու ներքին ճակատ իրավիճակում:
Չեմ ուզում չափազանցնել ներքինի դերը: Բայց նաև չի կարելի անտեսել: Չի կարելի նաև ջայլամություն անել, ու անտեսել խնդիրը: Եվ խնդիրն էլ ցավոք, զուտ քարոզչական, զուտ «ֆեյսբուքյան» լուծում չունի:
Կներեք, եթե այս գրառմամբ բացասական զգացողություններ ավելացրեցի, բայց սրա մասին ևս պետք է խոսել ազնվորեն, ինչպես ռազմաճակատի իրավիճակի մասին: