Այսօր Վաշինգտոնում սպասվում է, որ Հայաստանի և Ադրբեջանի արտգործնախարարների հետ հանդիպում է ունենալու ԱՄՆ պետքարտուղար Մայք Պոմպեոն: Հանդիպումները բնականաբար վերաբերելու են պատերազմին, որ արդեն չորրորդ շաբաթն ընթանում է Արցախի դեմ: Մայք Պոմպեոն ավելի վաղ հայտարարել է, որ այդ պատերազմին աջակցում է Թուրքիան, կոչ անելով չանել դա:
Թուրքիան, սակայն, չի լսում այդ կոչը, չի լսել նաև Ֆրանսայի և Ռուսաստանի կոչերը: Թուրքիան չի լսում ոչ մեկին: Հոկտեմբերի 9-ին Մոսկվան, իսկ հոկտեմբերի 18-ին Փարիզը հասան նրան, որ կողմերը հայտարարեցին հումանիտար հրադադարի պայմանավորվածության մասին, սակայն այդ պայմանավորվածությունը չի հարգվել՝ Բաքուն չի դադարեցրել կրակը, շարունակել է պատերազմը, որովհետև դա է պահանջել Թուրքիան: Եվ ուրեմն, այսօր Վաշինգտոնում Պոմպեոյի հանդիպումները Հայաստանի ու Բաքվի արտգործնախարարների հետ ի՞նչ արդյունք կարող են ունենալ, եթե, ի դեմս Բաքվի, գործ ունենք ընդամենը թուրքական խամաճիկի հետ: Ասել, որ գերտերություն ԱՄՆ-ն անզոր է, իհարկե այդպես չէ: Սակայն ամբողջ հարցն այն է, թե արդյոք գերտերություն ԱՄՆ-ն կցանկանա գործի դնել իր եղած ներուժը, անհրաժեշտ ռեսուրսը՝ ցանկալի արդյունք ստանալու համար:
Միևնույն ժամանակ, իր հերթին հարց է, թե որն է ցանկալի արդյունքը Վաշինգտոնի համար: Պոմպեոն հայտարարել է, որ դա հրադադարն է, սակայն ինքնին այդ արտահայտությունը շատ քիչ բան է ասում, հատկապես առնվազն երկու չկայացած հրադադարների պարագայում: ԱՄՆ-ն ի՞նչ ռազմավարական պատկերացում ունի արցախյան ներկայիս իրողությունների և դրանց քաղաքական զարգացման հեռանկարների իմաստով: Այստեղ է գլխավոր հարցը, և այդ գլխավոր հարցում, համենայնդեպս մինչ այժմ եղած հանգամանքները բավարար չեն շատ, թե քիչ որոշակի եզրահանգման գալու համար:
ԱՄՆ-ը նախագահ Թրամփը արտաքին քաղաքական ռազմավարությունները դիտարկում է գերազանցապես բիզնեսի տրամաբանությամբ՝ քայլ-շահույթ կամ հասույթ հարաբերակցությամբ: Եվ, հետևաբար, մեծ հավանականությամբ այժմ նա տալիս է իր թիմին նույն հարցը՝ ինչ են անում Կովկասում և ինչ ստանալու ակնկալիքով: Պոմպեոն Հայաստանի և Ադրբեջանի արտգործնախարարների հետ հանդիպումների է գնալու արդեն այդ հարցի պատասխանն ունենալո՞վ, թե՞ այդ հարցի պատասխանը ստանալու համար:
