Հայաստանի և Արցախի նախկին բոլոր նախագահների հանդիպումն ու քննարկումը, որի օրակարգում եղել է Արցախի պատերազմն ու ստեղծված իրավիճակը, հասկանալիորեն արժանացել է մեծ ուշադրության: Ի վերջո, ընդամենը երեք շաբաթ առաջ գրեթե անիրական էր թվում, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, Ռոբերտ Քոչարյանն ու Սերժ Սարգսյանը կարող են նստել մեկ սեղանի շուրջ և քննարկել քաղաքական կարևոր հարցեր: Մյուս կողմից, այդ հանդիպման մասին առայժմ կա միայն փաստն արձանագրող տեղեկություն, իսկ բովանդակության ու եզրահանգումների մասին հանրությունն առայժմ իրազեկ չէ: Տուրք տալ այդ բացառիկ հանդիպման մասին հայաստանյան մեդիադաշտի համար սովորական արտահոսքերին, թերևս կլինի անհամարժեքություն, որովհետև խոսքը բոլորովին ընթացիկ քաղաքական կյանքի մասին չէ, հետևաբար՝ հույժ կարևոր է բովանդակային ճշգրտությունն ու ստույգությունը: Միևնույն ժամանակ շատ կարևոր է, որ հանդիպման մասնակիցներն իրենք չգործեն միմյանց թիկունքում, և գլխավորը՝ չգործեն պետության թիկունքում: Այն, որ Հայաստանին այսօր ռազմական ամրագույն ճակատին զուգահեռ պետք է նաև դիվանագիտական ոչ պակաս ամուր և, իհարկե, միաժամանակ ճկուն ճակատ, անկասկած է: Անկասկած է նաև, որ չնայած իրենց պաշտոնավարման տարիների համար արժանացած քննադատությանը, մեղադրանքներին, հարցադրումներին, նախկին նախագահները կարող են ռեսուրս լինել այդ ճակատի ամրության և ճկունության համար, նույնպես, երևի թե, անկասկած է: Կլինեն, թե ոչ, սա է իհարկե խնդիրը, և այստեղ է, որ շատ կարևոր է դառնում նրանց հանդիպման բովանդակությունը: Խոսքը միատարրության մասին չէ, որովհետև նրանցից յուրաքանչյուրն անշուշտ ունի իր պատմությունը և իր պատկերացումը արցախյան հարցի և հետագա հեռանկարների առնչությամբ:
Խնդիրն այն է, սակայն, որ յուրաքանչյուրը՝ ունենալով իրենը, կարողանան գտնել ընդհանուրը: Սա, անշուշտ, չի լինելու դյուրին, սակայն եթե եղել է այդ գործընթացը սկսելու և առնվազն ֆիզիկական իմաստով մեկտեղվելու կամք, ապա պետք չէ բացառել, որ պետության համար բարդ այս իրավիճակում կարող է գտնվել կամք նաև նպատակային մեկտեղման հնարավորություն ու վճռականություն: Այդ իմաստով, նախկին նախագահները կարող են թե՛ բավականին թուլացնել ու ջլատել Հայաստանը՝ նրանք ունեն այդ ռեսուրսը, որքան էլ չհնչի ցավալի, և թե՛ կարող են ուժեղացնել ու ամրացնել Հայաստանը, անգամ ամրացնել մինչ այդ ջլատ և թույլ, խոցելի կետեր: Նրանք անշուշտ ունեն նաև այդ ամրացման ռեսուրսը: Մեկտեղվելու հանգամանքը հույս է ներշնչում, որ նրանք ընտրել են երկրորդ տարբերակը, կամ գոնե նայում են այդ ուղղությամբ: Այստեղ թերևս պետք է իր հերթին խրախույսի իր գործառույթը չխնայի հանրությունը, այդ թվում նաև այն բանի համար, որ հարկ եղած և սխալ ուղղությամբ գնալու դեպքում հանրությունը հանգիստ խղճով չխնայի նաև այդ սխալ ուղղությամբ գնացողներին: Բայց այժմ, կրկնենք, թերևս արժե չխնայել գործընթացը ճիշտ ուղղության վրա պահելու հնարավոր հանրային ջանքն ու ռեսուրսը, մնացյալի համար պատասխանատվությունը թողնելով նախկին նախագահների վրա, որոնք ոչ միայն ունեն Հայաստանին բացառիկ հնարավորություն պարգևելու շանս, այլ իրենք էլ ստացել են բացառիկ շանս հանրության առաջ: