13 կուսակցություն արձանագրելով պատերազմի մարտահրավերներն ու համախմբման անհրաժեշտությունը, հոկտեմբերի 18-ին արել են կոչ, որով պահանջում են ստեղծել օպերատիվ շտաբ, դրանում ներառել բոլոր նախկին նախագահներին, վարչապետներին, պաշտպանության նախարարներին: Ըստ նրանց, շտաբը պետք է ունենա որոշումներ կայացնելու իրավասություն: Նրանք այդպես են տեսնում համազգային մոբիլիզացիայի, դեռեւս եղած ռեսուրսների համախմբման հնարավորությունը, ինչպես ասվում է հայտարարության մեջ:
Հայտարարության մաս են կասում ՀՅԴ, Հայրենիք, ՀՀԿ կուսակցությունները, Ժառանգությունը, այլ ուժեր, հիմնականում մարդ կուսակցություններ: Անկասկած հայրենանվեր նպատակ է, սակայն թերեւս մեղմ ասած ապապետական: Ապապետական, որովհետեւ Հայաստանի հանրապետությունը պետություն է, որն ունի կառավարման համակարգ, այդ կառավարման համակարգի աշխատանքը կարգավորվում է Սահմանադրությամբ եւ օրենքներով: Դրանցից որեւէ մեկով նախատեսված չէ որեւէ նախկին իշխանավորական օպերատիվ շտաբ: Այդ Սահմանադրությամբ եւ օրենքներով նախատեսված են լծակներ, գործառույթներ, որ համակարգը իրականացնում է պատերազմի ժամանակ, այդ թվում միտված նաեւ համապետական եւ համազգային մոբիլիզացիայի:
Այն, որ դա ամենեւին չի բացառում հավելյալ մոբիլիզացիոն ձեւաչափեր այդ թվում քաղաքական-կառավարման տրամաբանության շրջանակում, անկասկած է: Բայց, այդ ձեւաչափերը կարող են լինել խորհրդակցական, խորհրդանշական, որոնք մի կողմից կներառեն բոլոր փորձառու ուժերին, կհամակարգեն նրանց գործունեությունը, ռեսուրսը, կարողությունը, մյուս կողմից սակայն չեն խաթարի պետական կառավարման համակարգի ինստիտուտցիոնալ տրամաբանությունը: Բանն այն է, որ այդ տրամաբանության խաթարումը հղի է պետության համար լրջագույն ճգնաժամային ռիսկերով: Ինչպես ասում են՝ բարի նպատակներով է ծածկված դժոխքի ճանապարհը:
Հետեւաբար, եթե 13 կուսակցությունների նպատակները իսկապես բարի են եւ միտված են պետության ամրությանն ու պատերազմի պայմաններում բարձրագույն դիմադրունակությանը, ապա չեն անում հայտարարություններ, որոնք պատերազմի պայմաններում կասկածի տակ են դնում պետական կարգը: Որովհետեւ այդ պայմաններում կասկածի տակ են հայտնվում բարի նպատակները, դառնալով հենց այնպիսիք, որոնցով ծածկվում է «դժողքի ճանապարհը»: Իսկ Հայաստանն ու Արցախն իսկապես խնդիր ունեն դժոխքի ճանապարհի դնել թշնամուն, որը գրոհել է հայկական պետականությունը: Եվ այդ խնդիրը լուծելու համար իսկապես կա համազգային մոբիլիզիացիայի անհրաժեշտություն, բայց անշահախնդիր մոբիլիզացիայի, առանց անձնական եւ քաղաքական որեւէ հավակնության նշույլ իսկ ենթադրող, այլ սեփական ծառայությունը Գերագույն գլխավոր հրամանատարին առաջարկող: Այդ դեպքում կորցնելու է նա, ով մերժում է առաջարկը, ոչ թե առաջարկը ծնելու է կասկածներ, երբ հնչում է գրեթե վերջնագրային տոնով: Սրանք մանրուքներ չեն, առավել եւս պատերազմի թեժ շրջանում, հետեւաբար յուրաքանչյուր բառ, խոսք, միտք պետք է հնչի խիստ կշռադատված, հանրային դատի չարժանանալու համար:
