«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ֆրանսահայ գործարար Վալերի-Աշխեն Գործունյանը։
– Տիկին Գործունյան, հոկտեմբերի 15-ին Ֆրանսիայի խորհրդարանի մոտ քսան պատգամավոր դիմել են երկրի իշխանություններին՝ կոչ անելով ճանաչելու Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը։ Ի՞նչ եք ակնկալում այս գործընթացից։ Որքանո՞վ է հնարավոր Արցախի ճանաչումը Ֆրանսիայի կողմից։
– Իմ ծանոթների շրջանում նշեցին, որ հավանականությունը շատ քիչ է, բայց քանի որ հայերն այստեղ ակտիվ են, հնարավոր է՝ ազդի։ Հրեական գործոնը այստեղ շատ մեծ է, որովհետև հրեաները տնտեսական առումով ազդեցիկ են, և նրանք տնտեսական շահեր ունեն: Ամեն ինչ հնարավոր է, մենք զորավոր ձևով պետք է անընդհատ ակտիվ լինենք։ Ես շատ ուրախ եմ, որ Ֆրանսիայում այսօր նոր գաղութ կա, որը շատ ակտիվ է, և իրենք են հենց սրա նախաձեռնողը: Հիմնականում երիտասարդներ են, որոնք ծնվել են Ֆրանսիայում, և իրենք երևի Ֆրանսիայի հայ գաղութի փրկությունն են։ Ամեն տեղ տարբեր համայնքներում փակում են փողոցները։ Կիրակի օրը մեծ հանրահավաք է լինելու, որը արտոնված է, իշխանությունները դա գիտեն, և ամենայն հավանականությամբ փողոցներ կփակվեն։
– Որտե՞ղ է տեղի ունենալու կիրակի օրվա ցույցը և ի՞նչ պահանջներով:
– Խորհրդարանի մոտ ենք գնալու՝ Արցախի անկախության ճանաչման պահանջով: Ֆրանսիական մեդիաները շատ չեն խոսում, խոսում են շատ քիչ, միայն մի քանի լրատվամիջոցներ են ամեն օր խոսում, մնացածը շաբաթը մեկ անգամ կարող է լուր չդնեն։ Մեր ֆրանսիացի ընկերները շատ չեն հետաքրքրվում, կամ երբ զանգում եմ, հարցնում են՝ ինչպես է վիճակը և վերջ:
– Ինչո՞վ եք բացատրում լրատվամիջոցների պասիվությունը։
– Դա էլ չեմ հասկանում։ Ես ճանաչված մի թղթակից տեսա անցյալ օրը, մոտեցա հարցրի՝ կարո՞ղ եք ինձ ասել, թե ինչով է պայմանավորված այս անտարբերությունը, մեկ անգամ լուսաբանել եք, ինչը շատ չէ։ Հասկանալի պատասխան չլսեցի:
– Ինչիսի՞ն է ՀՅԴ-ի դերը համայնքի վերջին ակտիվ գործողություններում:
– Միայն Դաշնակցությունը չէ, բոլորն էլ աշխատում են, չկա Դաշնակցություն կամ ոչ Դաշնակցություն: Մենք շատ կարևոր պատերազմի առջև ենք, և ամեն մեկն էլ աշխատում է, երանի միշտ այսպես լինի։ Համախմբվածության առումով աննախադեպ վիճակ է: Յուրաքանչյուր հայ այստեղ փորձում է ազդել պառլամենտի վրա, որպեսզի Ֆրանսիան ճանաչի Արցախը, փորձում են անել ամեն հնարավորը՝ ակցիաներով, դիմումներով, այդ նպատակին հասնելու համար:
– Ֆրանսահայ համայնքում կա՞ն մարդիկ, որոնք ուզում են վերադառնալ Հայաստան և անձամբ մասնակցել Արցախի պաշտպանությանը:
– Այո, կան: Դեռ երկու շաբաթ առաջ 500 մարդ փորձում էր գալ Հայաստան՝ մեկնելու ռազմաճակատ՝ երիտասարդից մինչև տարեց։ Նույնիսկ գիտեմ՝ հոգևորականներից են ցանկացել վերադառնալ։
Արդեն ամաչում եմ մայրերի, ընտանիքների առջև: Ես չեմ կարող երևակայել, բայց սարսափելի է, մենք ամեն օր աղոթում ենք նրանց համար, մեր զինվորների համար: Կարևոր հարցերից մեկը դրամական աջակցությունն է. արդյոք բավարար փող ունե՞նք: «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամին գումար են փոխանցում բոլորը: Ամեն մարդ զանգում մյուսին հարցնում է, թե այս շաբաթ կարո՞ղ եք այսքան փոխանցել: Կարծեմ բոլորն էլ արդեն հասկանում են, որ եթե օգնություն է պետք, ապա ավելի կարևոր է գումար ուղարկելը։
