11-ամյա Գոռ Արզաքանյանը մեկ երազանք ունի՝ պատերազմը շուտ ավարտի, տղաները վերադառնան։ Արդեն հինգ օր է՝ Գոռը եղբոր հետ Հարավարևմտյան թաղամասի այգիներից մեկում կիթառ է նվագում, իր ձեռքով նկարած նկարները վաճառում, հավաքված գումարը փոխանցում «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամին փոխանցում։ Անկեղծանում է՝ մինչև այգում նստել-նվագելը երկար է մտածել, ամաչում էր․«Մտածում էի՝ չեն հավատա, որ Հայաստան համահայկական հիմնադրամին եմ փոխանցում»,-ասաց Գոռը։ Այգու աստիճաններին՝ նկարների հարևանությամբ դրված էին փոխանցած գումարների կտրոնները։
Այս հողում ապրող յուրաքանչյուր մարդ, Գոռի խոսքով, պետք է կատարյալ դառնա, և մեր հայրենիքում պետք է իշխի բարությունն ու սերը, այդ ժամանակ հաղթանակը կատարյալ կլինի։ Հիմա էլ է ամաչում նվագելիս, ասում է՝ մեծ գործ չեմ անում, ինձ լուսաբանում են․ «Կարծում եմ՝ հիմա էլ մեծ գործ չեմ անում, հերոսը ես չեմ, հերոսը սահմանին կանգնած զինվորն է, ում կյանքի գնով ես այստեղ խաղաղ երկնքի տակ նստած եմ»։
