Հայաստանում հակասական արձագանքների է արժանացել ԱՄՆ պետքարտուղար Պոմպեոյի հայտարարությունն այն մասին, թե հույս ունեն, որ հայերը կդիմակայեն նրան, ինչ անում են ադրբեջանցիները:
Պոմպեոյի հայտարարությունն իհարկե խիստ բազմիմաստ է: Նա արել է անշուշտ այլ հայտարարություններ էլ, մասնավորպես Թուրքիայի աջակցության և դրա անթույլատրելիության առումով: Թե՛ Արցախի արտգործնախարարը, թե՛ ԱՄՆ-ում Հայաստանի դեսպանը ողջունել են ԱՄՆ պետքարտուղարի հայտարարություններն ու խոսել առարկայական քայլերի անհրաժեշտության մասին, որոնք պետք է դուրս մղեն Թուրքիային ռեգիոնից և նպաստեն խաղաղության հաստատմանը, այդ թվում՝ Արցախի ինքնորոշման ճանաչման միջոցով:
Պոմպեոն վերջին օրերին ընդհանրապես սկսել է բավականին հաճախ խոսել Արցախում պատերազմի մասին և կոչ անել, որ Թուրքիան դադարեցնի օգնել Ադրբեջանին: Ամբողջ հարցը այն է, թե ինչ կարող են հաջորդել այդ կոչերին, այսինքն՝ կա՞ն գործնական քայլեր, թե՞ պարզապես ԱՄՆ վարչակազմը նախընտրական եզրափակիչ շրջանում եկել է եզրահանգման, որ պետք է անել հայերին սիրաշահող կամ հայկական ականջը շոյող մի քանի շեշտադրում՝ ընտրությանը հնարավորինս հայկական ձայն ստանալու համար: Առավել ևս, որ ԱՄՆ նախագահի դեմոկրատ թեկնածու Ջո Բայդենը բավականին հստակ է այդ հարցում և կոչ է անում ուղղակի դուրս մղել Թուրքիան Կովկասից: Ավելին, Բայդենը օրերս կոչ էր արել Թրամփին ու Պոմպեոյին աշխույժ լինել՝ ասելով, թե պատերազմի սկզբից ի վեր թե՛ Թրամփը, թե՛ Պոմպեոն որևէ հեռախոսազրույց իսկ չեն ունեցել կողմերի հետ:
Պետք է հիշել, ի դեպ, որ ապրիլյան պատերազմի օրերին ինքը՝ Բայդենը, ԱՄՆ փոխնախագահի կարգավիճակում խոսել էր թե՛ Երևանի, թե՛ Բաքվի հետ, ինչը քիչ նշանակություն չէր ունեցել կրակի դադարեցման համար: Եվ ահա Բայդենի կոչից հետո պետքարտուղար Պոմպեոն սկսել է հաճախակի խոսել թեմայով և անում է «հույսի» մասին հայտարարությունը, թե հայերը կդիմակայեն, իսկ հետո ամեն ինչ կվերադառնա բանակցային սեղան:
Բայդե՞նն է մղել պետքարտուղար Պոմպեոյին աշխուժանալու: Դա նշանակո՞ւմ է, որ Պոմպեոն պատրաստվում է նաև զանգեր կատարել ռեգիոն, թե՞ սպասելու է՝ հայերը դիմադրո՞ւմ են, թե՞ ոչ: Հայերը դիմադրում են և վճռական են այդ հարցում, Հայաստանն ու հայ ժողովուրդը անցնող երեք շաբաթների ընթացքում չի տվել այդ հարցում կասկածի որևէ տեղիք: Իսկ ահա միջազգային քաղաքականության դերակատարներից շատ շատերը առաջացրել են իրենց հանդեպ թե՛ քաղաքական, թե՛ բարոյական կասկածների բավականաչափ հիմքեր: Սակայն Հայաստանն ու հայությունն այժմ քեն չեն քշում աշխարհի հանդեպ, այլ քշում են աշխարհի սպառնալիք դարձած թուրք-ահաբեկչական գրոհայիններին և ակնկալում, որ այդ գործում միջազգային հանրությունը կանի իրենից հասանելիքը: Իսկ այդ իմաստով ԱՄՆ դերը անշուշտ չափազանց կարևոր է:
Հետխորհրդային շրջանում, չնայած նրան, որ Կովկասը մնացել է ռուսական ազդեցության գոտի, այդուհանդերձ ԱՄՆ դերն է առանցքային եղել լայն անվտանգության և կայունության գործում: Ըստ այդմ, այն վերականգնելու համար ևս պետք է ԱՄՆ դերը, այլապես դերերը միմյանց միջև կարող են բաժանել Ռուսաստանն ու Թուրքիան: Պոմպեոյի աշխուժության ու հայտարարության տողատակերում նշմարվում է այդ հանգամանքը, սակայն չեն նշմարվում դրա հանդեպ ԱՄՆ վարչակազմի կոնկրետ մտադրությունները:
