«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է քաղաքագետ Կայծ Մինասյանը (Ֆրանսիա, Փարիզ):
–Ի՞նչ դիտարկումներ ունեք արցախյան ճակատում ծավալվող պատերազմական գործողությունների շուրջ։ Արցախի նախագահը հայտարարեց, որ մեր դեմ պատերազմում է Թուրքիան։ Արդյոք սա կօգնի Հայաստանին ստանալու միջազգային հանրության, այդ թվում՝ Թուրքիայի հետ խնդիրներ ունեցող պետությունների աջակցությունը։
-Երևանն իրավացի է, որ դատապարտում է Թուրքիայի ձեռքը ադրբեջանական այս նոր հարձակողական գործողություններում: Միջազգային հանրությանը մնում է հասկանալ, որ Թուրքիան իր շուրջ տագնապի ռազմավարություն է իրականացնում, և այն, ինչ տեղի է ունենում Արևելյան Միջերկրական ծովում, ունի նույն բնույթը, ինչ խաղում է Արցախում:
Հայկական դիվանագիտությունն այլընտրանք չունի. Այն պետք է ստանա Հունաստանի, Կիպրոսի և այլ տերությունների աջակցությունը: Աջակցություն ՝ ոչ միայն դիվանագիտական, այլ նաև քաղաքական, և ինչու ոչ ՝ ռազմական: Բայց պատրա՞ստ են հույները, կիպրացիները: Պետք է նրանց հարցնել: Անձամբ իմ կարծիքով, եթե Աթենքն ու Անկարան որոշել են իրավիճակը հանդարտեցնել, Հունաստանը հիմք չունի ավելի միջամտել Արցախի հարցում:
–Նիկոլ Փաշինյանը հեռախոսազրույց է ունեցել Էմանուել Մակրոնի հետ։ Նախագահ Մակրոնը խոր մտահոգություն է հայտնել ստեղծված իրավիճակով և անթույլատրելի համարել լարվածության հետագա խորացումը: Նա անհրաժեշտ է համարել ձեռնարկել բոլոր միջոցները ռազմական գործողությունները դադարեցնելու և լարվածությունը լիցքաթափելու ուղղությամբ: Ի՞նչ կարող է անել Ֆրանսիան՝ որպես Մինսկի խմբի համանախագահող երկիր։
-Նախագահ Մակրոնը հեռախոսազրույց է ունենում նաև Նախագահ Ալիևի հետ: Ֆրանսիան Մինսկի խմբի համանախագահի իր դերում է: Փարիզը, ինչպես Վաշինգտոնը և Մոսկվան, այլևս չպետք է մերժեն հայերին և ադրբեջանցիներին այս հակամարտությունում: Խաղաղությունն առաջ տանելու համար մենք նաև պետք է տանք ագրեսորի ինքնությունը: Նրանք ունեն դա անելու բոլոր լիազորություններն ու միջոցները: Վտանգված է Մինսկի խմբի վստահելիությունը։
–Այս անգամ Ռուսաստանի մասնակցությունը ինչո՞վ է տարբերվում 2016 թվականի ապրիլյան պատերազմի իրավիճակից։
-Իրավիճակն այլ է: Թուրքիան ցանկանում է Սիրիայից և Լիբիայից հետո բացել երրորդ ճակատը `ուժեղացնելով իր ներկայությունը Կովկասում: Բայց Կովկասը Մերձավոր Արևելք չէ, այն նախկին ռուսական հող էր, և Մոսկվան երկընտրանքի առջև է. Պահպանել հակաարևմտյան հռետորաբանությունը Թուրքիայի հետ, բայց խթանել Անկարայի շահերը Կովկասում, հնարավոր է դիտորդական զորքեր ուղարկել Արցախի և ռիսկի դիմել տարածաշրջանում (Չեչնիա, Ինգուշեթիա, Դաղստան) տարածվող ջիհադականներին կամ Մինսկի խումբը պահպանել, խստացնել թուրք-ադրբեջանական առանցքի երանգը և հեռացնել Անկարան Կովկասից: Ռուսաստանին մնում է պատասխանել:
–Հայաստանում լեգիտիմ իշխանություն ունենալը ինչո՞վ կարող է մեզ օգնել։
Լեգիտիմ ուժը եզակի է նրանով, որ ժողովրդի նկատմամբ վստահությունն ավելի ուժեղ է: Արցախը ստեղծում է հայերի միություն: Արցախը Սպարտա է:
–Կգնա արդյոք իշխանությունը Արցախի անկախության ճանաչմանը կամ որպես միջանկյալ լուծում՝ ռազմաքաղաքական դաշինքի ստորագրմանը։
-Ինչ-որ պահի մենք պետք է ինքներդ մեզ ճիշտ հարց տանք ՝ ո՞րն է Արցախի անկախության ճանաչման ռիսկերը: Ի՞նչ կլինի, եթե այլընտրանքը վերամիավորումն է: Հայերը պետք է պատասխանեն: Եթե Արցախի ճանաչման ակտը նշանակում է պատերազմ, դա վտանգ է, բայց մենք արդեն ունենք պատերազմ: Մենք պետք է դատապարտենք Ադրբեջանի բռնապետությունն ու հակահայկական ռասիզմը, որպեսզի լսելի դառնանք ամբողջ աշխարհի կողմից: Միայն Հայաստան-Արցախ-Սփյուռք միությունը կարող է միավորներ վաստակել դիվանագիտական մակարդակում: Ռազմական ոլորտում մենք պետք է վստահենք հայ զինվորներին, ովքեր չարի դեմ պայքարելու այլընտրանք չունեն