Տնտեսագիտական համալսարանի կոլեկտիվը հայտարարություն է տարածել, որ ժամանակավորապես դադարեցնում է ուսումնական գործընթացը, մինչև որ կառավարությունը կնշանակի բուհի ընտրած ռեկտորին՝ Դիանա Գալոյանին: Ռեկտորը ընտրվել է, սակայն կառավարությունը չի կատարել նշանակումը, ինչպես պետք է լինի ըստ օրենքի: Թե ինչու չի կատարվում նշանակումը, հնարավոր է ենթադրել: Բանն այն է, որ ԲՈՀ նախագահ Սմբատ Գոգյանը ամիսներ առաջ հայտարարեց, որ Դիանա Գալոյանի գիտական «թեզը» ուղեկցվել է գրագողությամբ: Հայտնի է նաև, որ Սմբատ Գոգյանը գործնականում հենց այդ հարցում ԿԳՍՄ նախարարության հետ տարաձայնության պատճառով ներկայացրեց հրաժարական, սակայն Նիկոլ Փաշինյանը թե՛ Դիանա Գալոյանի նշանակումը չի կատարում և թե՛ միաժամանակ չի ստորագրել Գոգյանի հրաժարականը: Արդյո՞ք Փաշինյանը մինչ այժմ փորձում է պարզել, թե ով է իրավացի, թե՞ փնտրվում է այլ լուծում: Պարզ չէ, սակայն, այդ ընթացքում փաստորեն կառավարությունը ստանում է հերթական վերջնագիրը՝ բուհի կոլեկտիվը հայտարարում է փաստացի գործադուլի մասին, պահանջելով նշանակել Գալոյանին:
Եթե անդրադառնանք խնդրի բովանդակային կողմին, ապա պահանջը մի կողմից տրամաբանական է՝ ռեկտորի ընտրված, սակայն դեռ ընտրությունը փաստացի հաստատված չլինելը առաջացնում է անորոշության զգացում, մյուս կողմից անհեթեթ, որովհետև, մեծ հաշվով, կոլեկտիվը կարծես թե չունի որևէ վկայություն, որ խախտված է բնական աշխատանքային գործընթացը և առաջանում է կառավարման ճգնաժամ: Առավել ևս որ բուհն ունի կառավարման խորհուրդ: Սակայն հարցը բովանդակային կողմը չէ, այլ տվյալ դեպքում մեթոդը՝ սաբոտաժ և շանտաժ, վերջնագիր կառավարությանը: Ու հատկանշական է այն, որ դա արդեն Հայաստանում դառնում է պրակտիկա: Վերջնագրեր են ներկայացնում բուժկոլեկտիվները, բուհական կոլեկտիվները, արտերկիր մեկնել ցանկացող քաղաքացիները: Եվ այստեղ հարց է առաջանում՝ սա շղթա՞ է, ալի՞ք, որ պայմանավորված է ինչ-որ, այսպես ասած, ընդհանուր կենտրոնից կառավարվող տրամաբանությամբ, թե՞ պարզապես բնական ռեակցիա կառավարման ներկայիս միջավայրի պայմաններում, երբ կառավարության օղակները աշխատում են իսկապես ցածր արդյունավետությամբ, էֆեկտիվությամբ և կազմակերպվածությամբ, ինչն էլ հանգեցնում է ծայրահեղ վիճակների: Համենայնդեպս ակնառու է, որ այդ միջավայրը ընդհանուր անորոշության ու անկայունության զգացում է առաջացնում հանրության մոտ, ինչը բոլորովին լավ մթնոլորտ կամ միջավայր չէ ահռելի մարտահրավերների առաջ կանգնած պետության համար: Եթե խոսքը կազմակերպված սաբոտաժի մասին է, ապա, թերևս, ժամանակն է այդ ուղղությամբ ձեռնարկել առարկայական քայլեր՝ կա՛մ բացահայտելու, կա՛մ պարզապես ընդհատելու և կանխարգելելու համար, հարկ եղած դեպքում՝ դիմելով հանրության օժանդակությանը:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի