Հայաստանի քաղաքացիների համար սահմանը փակ պահելու ՌԴ որոշումը անկասկած քաղաքական է, և այդտեղ չի կարող լինել երկրորդ կարծիք՝ համենայնդեպս դատելով այն հանգամանքից, թե որ երկրների հետ է, որ ՌԴ-ն որոշել է բացել սահմանները և հաղորդակցությունը: Մտածել, թե Ռուսաստանն այդ որոշումները կայացնում է, այսպես ասած, պաշտոնական վիճակագրությունների հիման վրա, նշանակում է զբաղվել ինքնախաբեությամբ: Ռուսաստանը բացել է սահմանները ԵՏՄ անդամ բոլոր երկրների համար՝ փակ պահելով Հայաստանի հետ սահմանը: Եվ դա այն դեպքում, երբ Ռուսաստանում իսկ աճում է վարակակիրների վիճակագրությունը, և եթե շաբաթներ առաջ օրական թիվը ասել էր հինգ հազարից պակասի, ապա այսօր արդեն վեց հազարից ավելի է մի քանի օր շարունակ:
Ծիծաղելի է պատկերացնել, որ ընդամենը 3 միլիոնանոց Հայաստանը պետք է վարակի տարածման լուրջ սպառնալիք լինի 120 միլիոնանոց Ռուսաստանի համար: Այդպիսով, կասկած չկա, որ Մոսկվայի որոշումը քաղաքական է: Հարցն այն է, թե դա քաղաքական ինչ մակարդակում կայացված որոշում է: Նույնքան համարժեք չի լինի թերևս մտածել, որ որոշումը կայացվել է Կրեմլի մակարդակով: Եվ հազիվ թե Կրեմլին հետաքրքրում են Հայաստանում քաղաքացիների բողոքները կամ Հայաստանից, այսպես ասած, ընդդիմադիր պատգամավորների բողոքները: Իսկ եթե անգամ տեղյակ են, ապա միևնույն է՝ իրավիճակը այնպիսին է, որ Երևանը պետք է քաղաքական բարձր մակարդակով փորձի լուծել հարցը, և Կրեմլում թերևս սպասում են այդ փորձին՝ արդեն իրենց հերթին տվյալ մակարդակին համահունչ քաղաքական պայմաններ կամ պահանջներ թելադրելու համար:
Անշուշտ, քաղաքացիները իրենց սոցիալական կարիքով ու խնդիրներով պետք է գտնվեն պետական հոգածության ներքո, սակայն կասկածից վեր է նաև, որ քաղաքացիների այդ հարցերը չպետք է լուծվեն պետական քաղաքական դիրքերի և ինքնիշխանության հաշվին՝ առավել ևս հաշվի առնելով այն, թե ինչպիսի բարդ վերափոխումների և նոր իրողություններին ադապտացիայի ծանր փուլ է անցնում հայ-ռուսական հարաբերությունը: Այդ փուլն ուղեկցվում է ոչ թե «արտաքին» ռիսկերով, ինչպես փորձում են ներկայացնել թե Ռուսաստանի, թե Հայաստանի որոշ քաղաքական սուբյեկտներ, մեդիա և փորձագիտական շրջանակներ՝ փչելով Հայաստանում իբրև թե «հակառուսականության» մասին առասպելը, այլ ուղեկցվում է հենց ներքին «տորպեդահարումներով», որովհետև Հայաստանի և Ռուսաստանի հարաբերության միջպետական առողջացումը նշանակելու է այդ շրջանակների հարմարավետության և քաղաքական մակաբուծության ավարտ:
Օրերս հրապարակված «Դոսյեում» պարզորոշ երևում էր, թե ինչ շահավետ բիզնես է որոշ անձանց և շրջանակների համար հայ-ռուսական հարաբերության առողջության հաշվին ձեռնածություններով ու նենգափոխումներով «մակաբուծելը»: