Խորհրդարանական ընդդիմությունը՝ «Լուսավոր Հայաստան» ու «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությունները չմասնակցեցին Սահմանադրական դատարանի դատավորների ընտրության գործընթացին։ Իհարկե, խորհրդարանական ընդդիմությունն ունի բոյկոտի իրավունք, բայց արդյոք այս պարագայում բոյկոտի քաղաքական արժեքը տեսանելի է։
ԼՀԿ-ն ու ԲՀԿ-ն կարող էին օգտագործել գործընթացը դատաիրավական ռեֆորմի վերաբերյալ իրենց պատկերացումները հանրությանը ներկայացնելու համար, կարող էին քննադատել իշխանության այս նախաձեռնության անարդյունավետությունը, ուրիշ էլ ինչի՞ համար է քաղաքական ուժը։ Ստեղծվել է մի իրավիճակ, երբ կա հեղափոխական մեծամասնություն, որն ունի բավարար մանդատ անհրաժեշտ որոշումներ կայացնելու համար, և գործնականում չկա խորհրդարանական այլակարծություն։
Քաղտեխնոլոգ Վիգեն Հակոբյանի կարծիքով՝ ընդդիմության գործելաոճն այս հարցի շուրջ տրամաբանական էր։ «Նրանք ամենասկզբից էլ հայտարարում էին, որ բոլոր գործընթացները, որոնք տեղի են ունենալու Սահմանադրական դատարանի շուրջ, օրենքից դուրս են, հակասահմանադրական, և իրենք, ըստ էության, առաջին դեպքը չէ, որ չեն մասնակցում կա՛մ քննարկմանը, կա՛մ քվեարկությանը։ Նրանք ամբողջ պատասխանատվությունը սրանով թողեցին քաղաքական մեծամասնության վրա, իսկ քաղաքական մեծամասնությունն իր որոշումը կայացրեց, ու մենք բոլորս տեսանք, թե դա ինչ որակի որոշում էր։ Հիմա քաղաքական մեծամասնության մեջ նույնիսկ դրա շուրջ կան տարաձայնություններ, տեսեք, թե սոցիալական ցանցերում իշխանական տարբեր թևերի ներկայացուցիչներ ինչպես են իրար մեղադրում այն ընտրության համար, որն իրականացվեց։ Այս տեսակետից 100 տոկոս էֆեկտիվ էր խորհրդարանական ընդդիմության որդեգրած մարտավարությունը»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում ասաց նա։
Արդյո՞ք այսպես չի ստացվում, որ հասարակությունը հարցի շուրջ միայն մեկ կարծիք է լսում. «Կարծում եմ, որ խորհրդարանական ընդդիմությունը Սահմանադրական դատարանի այս պրոցեսների շուրջ բազմիցս հայտնել է։ Որպեսզի խորհրդարանում չլիներ միակարծություն, պետք էր ժամանակին մտածել ու այնպիսի ընտրություն կազմակերպել, որպեսզի նման պատկեր չունենանք, որ, ըստ էության, քաղաքական մեծամասնությունը՝ անկախ մյուս քաղաքական ուժերի կարծիքից, կարող է ամեն ինչ անցկացնել։ Պարզ է, որ անկախ նրանից, դու մասնակցում ես այդ քննարկմանը, թե ոչ, միևնույն է՝ խորհրդարանական մեծամասնությունն, ունենալով 88-89 ձայն, կարող է ցանկացած որոշում անցկացնել։ Մենք տեսնում ենք, որ քաղաքական մեծամասնությունը շատ հազվադեպ է լսում, թե առհասարակ ինչ է ասում քաղաքական փոքրամասնությունը։ Այս տեսակետից ընդդիմության մանևրի հնարավորությունները բավականին սուղ են, ու իրենք, ըստ էության, իրենց վրա չվերցրին պատասխանատվություն մասնակցել մի գործընթացի, որն իրենք դեռևս շատ վաղուց համարել են հակասահմանադրական և նույնիսկ դիմել են Սահմանադրական դատարան, որպեսզի վիճարկեն այս պրոցեսի սահմանադրականությունը։ Նորից եմ ասում՝ քաղաքական տեսակետից բավականին արդարացված որոշում է։ Ասում են՝ «ձեր յուղում» տապակվեք, որ հետագայում որևէ մեկը չասի, թե դրա պատասխանատուն նաև խորհրդարանական ընդդիմությունն է։ Իրենք բազմիցս առիթ են ունեցել իրենց տեսակետը հայտնել՝ ասել, որ գործընթացն, ըստ իրենց, հակասահմանադրական է, ավելին` դիմել էին նաև Սահմանադրական դատարան՝ վիճարկելու այդ նորմերի սահմանադրականությունը։ Այլ հարց է՝ Սահմանադրական դատարանը ընդունե՞լ է, թե՞ ոչ»։
Միևնույն ժամանակ Հակոբյանն ընդգծեց՝ այժմ նաև քաղաքական մեծամասնությունը պետք է իր կողմնակիցներին համոզի՝ ի վերջո, սա՞ էր երազում, սա՞ էր խոստանում իր ընտրողներին, երբ սկսում էր այդ գործընթացը. «Եվ արդյոք ճի՞շտ չէին բոլոր այն հայտարարությունները, որոնք հնչում էին ընդդիմադիր գործիչների կողմից՝ առ այն, որ Նիկոլ Փաշինյանն ընդամենը մեկ կադրային հարց է լուծում՝ մեկին ուզում է գործից հանել, փոխարենն ուրիշին բերել։ Ճիշտն ասած՝ այս պահի դրությամբ ես նույնիսկ չեմ էլ կարող հասկանալ՝ ի վերջո, նրանք ո՞ւմ են ուզում բերել»։
Քաղտեխնոլոգի դիտարկմամբ՝ հիմա ամենակարևոր հարցը հետևյալն է՝ ամբողջ այս աղմուկից ի՞նչ ստացավ իշխանությունը։