Դեռևս հունիսի 17-ին ԵԽԽՎ ամբիոնից ելույթ ունենալիս Սերժ Սարգսյանը Եվրոպային հորդորում էր ուղղակիորեն սկսել աշխատել Լեռնային Ղարաբաղի հանրապետության հետ, թեկուզ և նրա չճանաչված լինելու պայմաններում: Երեկ էլ, Երևանում, Լեհաստանի նախագահ Բրոնիսլավ Կոմարովսկու հետ համատեղ մամուլի ասուլիսում Սերժ Սարգսյանը կրկնել է Եվրոպային ուղղված իր այդ կոչը:
Սա իսկապես կարևոր հանգամանք է և Հայաստանն իսկապես հանդես է գալիս ճիշտ կոչով: Եվրոպան վաղուց պետք է ուղղակի աշխատեր Ղարաբաղի հետ: Դրա ճանապարհները կան և հնարավոր էր աշխատել այնպես, որ Ադրբեջանի հետ իրավա-քաղաքական խնդիրներ չառաջանային: Ի վերջո, դրանից կշահեն բոլորը, կշահի տարածաշրջանը, քանի որ Ղարաբաղի հետ Եվրոպայի հարաբերությունից տարածաշրջանային ինտեգրացիայի և արդիականացման խնդիրը միմիայն կարող է շահել: Այլապես բուն խնդրի կարգավորմանը որ սպասեն, դա կարող է երբեք տեղի չունենալ այնպես, ինչպես ներկայումս են բոլորը պատկերացում՝ կարգավորում ասելով:
Սակայն, Եվրոպային ուղղված այդ ճիշտ կոչերով հանդերձ, Հայաստանի իշխանությունը թերևս պետք է պատասխանի մի հարցի՝ իսկ ո՞ր Ղարաբաղի հետ են կոչ անում աշխատել Եվրոպային: Արդյոք այն Ղարաբաղի, որտեղ հետապնդումների է ենթարկվում Արցախի եվրոպական շարժման ղեկավար և հիմնադիր, քաղաքացիական ակտիվիստ Հայկ Խանումյա՞նը: Ընդ որում, ինչպես տարածել էր իր վերջին հայտարարության մեջ Խանումյանը, նրա հանդեպ հետապնդումն ու ճնշումը արդեն հատել են Հայաստանի սահմանը և ներառել են Հայաստանի ոստիկանապետին: Հայկ Խանումյանին հետապնդում են այն պատճառով, որ նա փորձում է Արցախում քաղաքացիական արժեքներ տարածել, բացել արցախցի երիտասարդների մտածողության սահմանները, նրանց հաղորդակից դարձնել եվրոպական արժեքների հետ: Գուցե մի փոքր վերամբարձ հնչեց, սակայն ըստ էության այդպիսին է պատկերը, ու այդ պատկերի պատճառով էլ նրան հալածում են, քանի որ չի տեղավորվում Ղարաբաղը ներկած հասարակական-քաղաքական գորշում:
Ահա այդ պայմաններում առնվազն տարակուսելի է դառնում Սերժ Սարգսյանի՝ Եվրոպային ուղղված կոչը: Նախ՝ Ղարաբաղն ինքը, իր հասարակական-քաղաքական միջավայրով, իր քաղաքացիական արժեհամակարգով պետք է պատրաստակամություն հայտնի լինել Եվրոպայի գործընկեր, աշխատել եվրոպական ուղղությամբ, բաց հաղորդակցություն հաստատել եվրաարժեքների հետ, որպեսզի նոր հետո՝ Հայաստանի իշխանության համանման կոչերն՝ ուղղված Եվրոպային, տեղավորվեն տրամաբանության մեջ և լինեն բնական ու ազդեցիկ:
Հակառակ պարագայում, ստացվում է, որ Հայաստանը մի կողմից՝ կոչ է անում Եվրոպային ուղղակի աշխատանք սկսել Ղարաբաղի հետ, իսկ մյուս կողմից՝ ինքն իր ոստիկանապետի մակարդակով ներգրավվում է Արցախի Եվրոպական շարժման ղեկավարի դեմ սկսած արշավին:
