Հայաստանում մարտիմեկյան գործի դատավարության ժամանակագրությունը կամ պարզապես ձգձգումը դարձել է հանրային տարբեր քննարկումների առարկա, որոնցում հնչում են տարբեր գնահատականներ ու մեկնաբանություններ: Արդեն մի քանի ամիս դատարանում գտնվող գործն այդպես էլ չի մտնում բովանդակային դատաքննության փուլ: Հանրության մի զգալի մաս համարում է, որ պատասխանատվությունը դատական համակարգի դաշտում է, որը, լինելով նախկին համակարգի ապաստարան, խաղում է հիմնական մեղադրյալ Ռոբերտ Քոչարյանի պաշտպանական թիմի խաղի կանոններով կամ, այսպես ասած՝ «անվերջ միջնորդությունների» տրամաբանությամբ:
Ռոբերտ Քոչարյանի պաշտպանական թիմը բնականաբար հերքում է այդ մեղադրանքները կամ գնահատականները և համարում, որ դատավարությունը ձգվում է այլ պատճառներով, իրենցից անկախ, իսկ իրենք և պաշտպանյալը ամենևին շահագրգռված չեն ձգձգման հարցում: Փոխադարձ կամ բազմակողմ մեղադրանքների երևույթը Հայաստանի համար նորություն չէ որևէ հարցում: Մինչդեռ պետք է լուծել խնդիրը՝ դատավարությունը բերել բովանդակային դաշտ, որի միջոցով հանրությունը պետք է կարողանա հասնել կարևորագույն նպատակին: Իսկ հանրային և պետական կարևորագույն նպատակը, անկասկած, որևէ մեկին ճաղերի հետև ինքնանպատակ ուղարկելը չէ, Ռոբերտ Քոչարյանին կամ մյուս մեղադրյալներին բանտարկելը չէ:
Մարտիմեկյան գործի դատավարական բովանդակային ընթացքի նպատակը պետք է լինի 12 տարի առաջ Հայաստանի հետ տեղի ունեցած ողբերգությունը, ինչպես ռուսները կասեն՝ մաս առ մաս, փշրանք առ փշրանք հավաքելը, ամբողջական պատկերը ստանալն ու մանրամասն հասկանալն է, թե ինչ է պատահել, ինչպես, ովքեր են եղել առերևույթ և երևութական, քողարկված, ստվերային դերակատարները և ուղղորդողները, ինչպիսի պատճառահետևանքային շղթաներ են գործել, ինչն էր հնարավոր կանխել, ինչ չի արվել, ինչ է արվել, որ կարող էր չարվել: Եվ գլխավորը՝ ով է տվել մարդ սպանելու կամ ընդհուպ սպանության առաջ կանգ չառնելու հրաման, և ով է կատարել այդ հրամանը: Թե այդ ամենի մանրամասն վերհանման արդյունքում դատարանի վճռով ով կհայտնվի բանտում, իսկ ով կմնա ազատության մեջ, դա արդեն կլինի այդ գործընթացի արդյունքը, ձեռքբերումներից մեկը, կարևորը: Բայց կարևորագույն ձեռքբերումը կլինի և այն, որ հասարակությունը կկարողանա այսպես ասած՝ «ռենտգենի» կամ անգամ «ուլտրաձայնային համակարգչային զննության» ենթարկել քաղաքական իրադարձությունները, որոնք բերել են Հայաստանում արյունահեղության և ողբերգության: Դա պետք է բերի ախտորոշման, որի շնորհիվ պետք է սկսվի Հայաստանի քաղաքականության խորքային բուժումը և Հայաստանի իմունային համակարգի խորքային վերականգնումը: Ըստ այդմ՝ պետք է սկսել թերևս պատասխանից, թե ով կամ ինչն է խանգարում այդ բովանդակային ախտորոշումը սկսելուն:
