Հայաստանը պարադոքսների երկիր է: Կենդանաբանական այգում գազանները կարող են ապրել ուղղակի նույնիսկ վայրի կենդանիների համար անտանելի պայմաններում, իսկ քաղաքապետարանը հոգ տանի գազանանոցում անվճար WiFi կապի մասին: Մարդիկ կարող են ժամերով աշխատանքի գնալիս կամ աշխատանքից տուն գալիս սպասել կանգառներում, իսկ քաղաքապետարանը կարող է մտածել ավտոբուսներում ինտերնետային կապի պիլոտային ծրագիր իրականացնելու կամ կանգառներում ինտերնետ քաշելու մասին:
Մայրաքաղաքի բնակֆոնդը կարող է հասնել մաշվածության եզրին, վերելակները կարող են ուղղակի մարդկանց մահվան պատճառ դառնալ, շենքերը կարող են կորել աղբի մեջ, իսկ քաղաքապետարանը կարող է մտածել շենքերի ֆասադները ներկելու մասին: Մարդիկ կարող են երկրից հեռանալ, արտագաղթել ընդմիշտ կամ տարվա սկզբից մինչև վերջ տուն ու տեղ, ընտանիք թողած մեկնել խոպան, իսկ կառավարության ղեկավարը կարող է հպարտանալ տարածաշրջանում միակ 4G սերնդի տեխնոլոգիա կիրառող երկիր լինելու համար: Ի՞նչ անուն տալ սրան, ինչպե՞ս վերաբերվել այդ պարադոքսին: Մի կողմից` սա վկայում է կառավարության, իշխանության ոչ ադեկվատության մասին, բայց մյուս կողմից` իշխանությունը լավ էլ ադեկվատ է ամեն ինչին ու ամեն ինչ անում է լավ էլ գիտակցված` փորձելով ինտերնետներով ու տարատեսակ սերնդային տեխնոլոգիաներով շղարշել քարանձավային իրականությունը: Ընդ որում` այդ ամենը հակադրել միանգամայն գիտակցված, որովհետև անկասկած է, որ երկրում պետք է նաև ինտերնետի զարգացում, պետք է տեխնոլոգիաների, տեղեկատվական հասարակության զարգացում:
Բայց իշխանությունը, մյուս կողմից էլ, ոչ թե այդ զարգացումն է ապահովում, այլ երկիրը դրել է երկու քարի արանքում` ծայրահեղ աղքատության և տեխնոլոգիական «դրայվի», իսկ զարգացում, ըստ էության չկա նույնիսկ այդ տեխնոլոգիական ոլորտում: Կա դրայվ` ինչպես կասեր քաղաքապետ Կարեն Կարապետյանը: Ու կարևորը նրանց համար դրայվն է: Երկրում հացի խնդիր է, իսկ իրենց խնդիրը դրայվն է, որովհետև այդ մարդիկ իսկապես կայֆ են ստանում կառավարումից, կայֆ են բռնում բնակչության վրա, իրենց շքեղ ավտոմեքենաների պատուհաններից ու իրենց շքեղ առանձնատների պատշգամբներից: Այլ կերպ դժվար է բացատրել այդ պարադոքսը, պերճանքի ու թշվառության այդ կոնտրաստը, որ ստեղծել ու վայելում է իշխանությունը: Միայն թե, ինչպես ասում են, մկան «դրայվը», այսինքն` խաղը, մինչև կատվի մարագ հասնելն է: