Կդառնա՞ ԿԳՄՍ նախարար Արայիկ Հարությունյանի հրաժարականի պահանջով արշավը Ռոբերտ Քոչարյանի ազդարարած «կոնսենսուս մինուս մեկ» բանաձևի ներքաղաքական աշնանային «ինտերպրետացիայի» առնվազն մեկնակետ, եթե ոչ՝ բազա:
Արայիկ Հարությունյանի հրաժարականի պահանջը օրակարգ են բերում ոչ միայն նախկին համակարգը ներկայացնող, այլև այդ համակարգին ընդդիմության դիրքերից ներկայացող խորհրդարանական ուժերը՝ փաստացի օրակարգային տեսանկյունից միավորվելով այդ համակարգի հետ: Այդուհանդերձ, դա կլինի իհարկե լոկ մարտավարական կոնսենսուս, որովհետև ռազմավարականի համար Հայաստանում չկա ռեսուրս՝ կոնսենսուսի ռեսուրս:
Խոսքը թեմայի և շահերի մասին է: Անգամ փողը Հայաստանում չի կարող լինել շահ, որովհետև նախկին կառավարող համակարգի բրգաձև կառուցվածքի փլուզումը սկսել է հենց ֆինանսական և տնտեսական շահերի օբյեկտիվ փլուզումից: Այսինքն՝ կապիտալի նախնական կուտակման տրամաբանությամբ թելադրված ընդհանուր շահը կապիտալի նախնական կուտակումից հետո արդեն պահպանոթյան, գեներացիայի, կապիտալիզացիայի ընդլայնման փուլում օբյեկտիվորեն, բնականորեն քանդվել, քայքայվել է՝ իր հետ ժամանակի ընթացքում քայքայելով նաև համակարգային մոնոլիտը: Դա այլևս վերականգնելի չէ, համենայնդեպս այն տրամաբանության պայմաններում, որում եղել է և կա նախկին կառավարող համակարգը: Իսկ իշխանական, իշխող կարգավիճակի փոփոխությամբ հանդերձ՝ բնույթն ու տրամաբանությունը այդ համակարգի մոտ չեն ենթարկվել փոփոխության, և դա ակնառու է դրա ներկայիս աշխույժ դերակատարների վարքագծից:
Ըստ այդմ՝ ԿԳՄՍ նախարարի հրաժարականը մի կողմից՝ դառնում է առավելագույնս մարտավարական կոնսենսուսի խնդիր, մյուս կողմից՝ իհարկե, դրանով հանդերձ, դառնում է առավել «թանկ», քանի որ առանց դրա գործնականում բարդ է դառնում նույնիսկ մարտավարական կոնսենսուսի հարցը, քանի որ զուտ Նիկոլ Փաշինյանի հեռացումն այդ իմաստով վերացական է՝ առարկայական նպատակադրման անիրատեսության պատճառով: