Մամուլը տեղեկություն է հրապարակել վարչապետ Փաշինյանի վարկանիշային «նոր հակառեկորդի» մասին, այն իմաստով, որ իրականացվել են ներքին օգտագործման հարցումներ, և պարզվել է, որ նրա վարկանիշը մի քիչ է ավելի 17 տոկոսից:
Իրականացվե՞լ են այդպիսի հարցումներ, ստացվե՞լ է այդպիսի պատկեր, թե՞ ոչ՝ թերևս չկա քննարկելու կամ դիտարկելու կարիք, քանի որ չկան այդպիսի հարցումների մասին վկայող հավաստի տվյալներ: Այդուհանդերձ, հստակ է, որ ժամանակ առ ժամանակ դաշտ է բերվում վարկանիշի անկման միտքը՝ փորձելով դրա վրա կառուցել քաղաքական սցենարներ ու տրամաբանություն: Դա էլ իհարկե հասկանալի է՝ որպես Հայաստանում ներքաղաքական կոչված պայքարի վաղեմի գործիքակազմ: Թե որքանով է այն կենսունակ հեղափոխությունից հետո՝ այլ հարց է, բայց մյուս կողմից՝ հասկանալի է, որ այստեղ խնդիրը քաղաքական ուժերի գործիքակազմի և իրավիճակի գնահատման համարժեքության աստիճանն է:
Բուն հարցը տվյալ պարագայում այն է, որ անկախ վարչապետ Փաշինյանի վարկանիշի աստիճանից և դինամիկայից՝ առնվազն նախկին իշխող համակարգը կամ, այսպես ասած, հիմնական ընդդիմությունը թույլ չի տա, որպեսզի այդ դինամիկան անգամ նվազման միտում ունենալու դեպքում վարչապետ Փաշինյանի համար ստեղծվեն էական խնդիրներ գոնե մոտ ապագայում: Բանն այն է, որ վարկանիշային, այսպես ասած, հայելային հակադարձ էֆեկտ է ունենում այն հանգամանքը, որ ներկայիս քաղաքական ղեկավարության ընդդիմության գերակա դիրքը զբաղեցրել և ամեն գնով փորձում են պահել նախկին համակարգին առնչվող ուժեր, ինչը հարակից մեծ էֆեկտ է ներկայիս քաղաքական իշխանության և վարչապետ Փաշինյանի վարկանիշի համար: Եվ եթե կառավարման որևէ դրվագ կարող է իքս կամ իգրեկ աստիճան նվազեցնել նրա վարկանիշը, ապա այդ կառավարման հանդեպ նախկին համակարգից եկող որևէ աղմկոտ քննադատություն ոչ միայն կվերադարձնի այդ իջեցումը, այլև գուցե մի բան էլ ավելի, եթե արտահայտվենք պատկերավոր:
Ինչ խոսք, միշտ չէ, որ այդ հակադարձ էֆեկտը աշխատելու է, բայց որ այն գործելու է դեռևս տևական ժամանակ՝ կասկածից վեր է: Թե ինչու է նախկին համակարգը ապահովում այդ էֆեկտը իր, այսպես ասած, քաղաքական աշխուժությամբ, տեղեկատվաքարոզչական աշխուժությամբ՝ այլ հարց է:
Բանն այն է, որ այդ համակարգը ներկայացնող ուժերի համար խնդիրը ամենևին Փաշինյանի վարկանիշը չէ, այլ ընդդիմադիր տիրույթում գերակա դիրքի ապահովումը, ընդ որում՝ թե՛ միմյանց նկատմամբ, թե՛ նաև այլ ուժերի, որոնք հավակնում են լինել նոր իշխանության մրցակից ընդդիմություն:
