Խորհրդարանի «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր Արսեն Ջուլֆալակյանը երեկ հայտարարել է մանդատը վայր դնելու մասին՝ որպես դրա պատճառ դիտարկելով ԿԳՄՍ նախարարի վարած քաղաքականության հետ համաձայն չլինելը:
Մի կողմ թողնենք «Իմ քայլի» պատգամավորի քայլի քաղաքական և քաղաքագիտական տրամաբանության, մեղմ ասած, տարօրինակությունը: Ի վերջո, խոսքը այն մասին է, որ փաստացի վերադասը թողնում է իր մանդատը ստորադասի հետ անհամաձայնության պատճառով: Իհարկե, պատգամավոր-նախարար հարաբերակցությունը ամբողջապես նույնական չէ վերադաս-ստորադաս տրամաբանությանը, բայց նախարարն է ենթակա խորհրդարանին, պատգամավորն է, որ վերահսկողական գործառութային առավելություն ունի գործադիր կառույցի նկատմամբ: Բայց պետք է իհարկե արձանագրել, որ ինչպես հեղափոխությունից առաջ, այդպես էլ դրանից հետո Հայաստանի քաղաքական կյանքը դեռևս շատ հեռու է քաղաքական և քաղաքագիտական տրամաբանությունից, հետևաբար պետք չէ փնտրել մի բան, որի բացակայությունը հանրահայտ իրողություն է վաղուց: Առավել ևս, որ թավշյա հեղափոխությունից հետո Հայաստանում ձևավորվեց խորհրդարան ընդամենը հավաքականության, ընդ որում՝ գրեթե տարերային հավաքականության սկզբունքով: Դրա պատճառներն անշուշտ մի քանիսն էին, ընդ որում՝ բոլորն էլ թերևս խորը:
Մեկ ամբողջությամբ հնարավոր է թերևս գնահատել, որ պատճառը Հայաստանում տարիներ շարունակ քաղաքականության և քաղաքական մրցակցության հետևողական ոչնչացումն էր, որ բերեց մի վիճակի, երբ անհրաժեշտություն էր հեղափոխական փոփոխությունը, բայց միևնույն ժամանակ այդ փոփոխությունն էլ տեղի ունեցավ առաջնորդի, սակայն ոչ՝ քաղաքական ձևավորված թիմի լոկոմոտիվային դերակատարումով: Ըստ այդմ, Արսեն Ջուլֆալակյանի մանդատը վայր դնելն ինչ-որ իմաստով հեղափոխության քաղաքական պատկերի կազմալուծում կամ ապամոնտաժում է:
Հարցն այն է, թե որքանով է այդ գործընթացը ծավալվելու ավելի մեծ ուժով: Սակայն, խոշոր հաշվով, դա նաև բնականոն գործընթաց է, որովհետև հեղափոխությունն ինչ-որ պահից պետք է ավարտվի կամ արդեն գուցե ավարտվել է, և կյանքը պահանջում է անցում առավել հստակ քաղաքական իրողությունների ու դիրքավորումների: Հարցն այս դեպքում այն չէ, թե արդյոք Արսեն Ջուլֆալակյանը, մանդատը վայր դնելով, դուրս է գալիս քաղաքականությունից ընդհանրապե՞ս, թե՞ փոխում է քաղաքական դիրքավորումը և կմիանա այլ ուժի՝ լինի դա «Բարգավաճ Հայաստանը», «Հայրենիքը», թե Ռոբերտ Քոչարյանը: Ի վերջո այդ ուժերն են, որ այսօր սրությամբ թիրախավորում են հենց այն բովանդակային սեգմենտը, որի հետ իր անհամաձայնությունն է հայտնում Ջուլֆալակյանը:
Խնդիրը վերջին հաշվով այն է, որ հեղափոխական հավանականությունը լավ է հեղափոխության ընթացքում, իսկ հետհեղափոխական շրջանում այն թե՛ խանգարող հանգամանք է, թե՛ փաստացի կամա թե ակամա ական՝ հասարակական-քաղաքական գործընթացների ներքո:
