Հայաստանի արտաքին պարտքը մոտենում է 6 միլիարդ դոլարի: Այս տարվա հունիսի 30-ի դրությամբ տարեսկզբի համեմատ աճել է 3.4 տոկոսով։ Հունիսի 30-ի դրությամբ արտաքին պետական պարտքը կազմել է 5 մլրդ 981.646 մլն դոլար, իսկ դեկտեմբերի 31-ի դրությամբ այն կազմել էր 5 մլրդ 784.518 մլն դոլար։ Պարտքը թերևս դարձյալ կաճի, քանի որ կորոնավիրուսի բերած համաշխարհային տնտեսական ճգնաժամը նոր մարտահրավեր է փոքր տնտեսությունների համար:
Միաժամանակ այս ֆոնին բավական հետաքրքիր մի թիվ է հրապարակվել Ադրբեջանում: Այնտեղ պետական պարտքը անցել է 9 միլիարդ դոլարը՝ կազմելով 9,1 միլիարդ: Ընդ որում, Ադրբեջանում լրջագույն լարում է նաև պետական բյուջեի առումով:
Ինչով են ուշագրավ թվերը: Հայաստանը, որ չունի նավթ և գազ, ունի շատ ավելի փոքր արտաքին պարտք, քան Ադրբեջանը, որը հղփացել է նավթադոլարներով: Չխորանալով այս թվերի առավել մանրամասնությունների և տնտեսագիտական վերլուծության մեջ՝ արձանագրենք թերևս, որ այստեղ նկատվում է երկու բան: Մեկ, որ չնայած Հայաստանի անարդյունավետ կառավարման մոտ քառորդ դարին՝ այդուհանդերձ, Ադրբեջանի համեմատ Հայաստանի Հանրապետությունը կառավարվել է թերևս շատ ավելի, այսպես ասած, խղճով ու մտքով, թեև գործ ենք ունեցել ամենակուլ և մսխող տրամաբանությամբ համակարգի հետ: Եվ մյուսը՝ հենց այդ առումով կարելի է պատկերացնել, թե Հայաստանը քանի քայլ, աստիճան, թռիչքաձև տրամաբանությամբ որքան առաջ կլիներ Ադրբեջանից, եթե Հայաստանում կառավարող համակարգը իր բնույթով, տրամաբանությամբ, փիլիսոփայությամբ և արժեհամակարգով չլիներ մսխող, չլիներ յուրացնող, այլ գործեր լիարժեք ստեղծարար ռեժիմում՝ թույլ տալով ամբողջությամբ իրացնել հայ ժողովրդի իրապես ստեղծագործական տաղանդը և կարողությունը:
Դժբախտաբար, Հայաստանի կառավարող համակարգը կարող էր համեմատվել միայն Ադրբեջանի համակարգի հետ, ու թերևս չարյաց փոքրագույնն է այն, որ այդ համակարգի հանդեպ մերն իհարկե ունի առավելություն, և համեմատությունը մեր համակարգի օգտին է: Այդուհանդերձ, դա այն նվազագույնն է, պատմական նվազագույնը, որը թույլ է տվել քառորդ դարից ավելի կառավարած համակագին չարժանանալ պետականության կորստի հասցնելու պատմական նզովքի՝ 2018-ին անարյուն կերպով փոխանցելով իշխանությունը և կառավարման ղեկը հանրությանը:
Ավելին, տավուշյան մարտերը երկու տարի անց վկայեցին, թե ընդամենը 2 տարվա ընթացքում ինչպիսի որակական առավելության է հնարավոր հասնել Ադրբեջանի նկատմամբ՝ ընդամենը պետությունից չգողանալու և եղածը պետական նպատակների վրա ծախսելու շնորհիվ:
