Հայաստանի շուրջ ծավալվող զարգացումների և հայաստանյան ներքաղաքական և հասարակական օրակարգի անհամարժեքության մասին խոսելու առիթ ունեցել ենք բազմաթիվ անգամներ, և, ցավոք սրտի, ժամանակի ընթացքում այդ առիթները ոչ միայն չեն նվազում, այլ ավելանում և հաճախակիանում են: Հայաստանի շուրջ ռեգիոնալ և աշխարհաքաղաքական մասշտաբով ծավալվում է ռազմա-քաղաքական վերափոխման աշխարհակարգային մեծ շրջապտույտը, հին կարգի լիակատար փլուզումն ու նորի ձևավորման դեռևս մշուշոտ ու անորոշ շրջանը՝ իր հնարավորություններով և մարտահրավերներով հանդերձ: Հայաստանում այդ ֆոնին հասարակական-քաղաքական կյանքում ծաղկում է ապրում սոցիալ-պոպուլիզմը՝ որպես քաղաքական օրակարգ և հասարակական-քաղաքական հարաբերությունների անկյունաքար: Կան, իհարկե, հազվադեպ, եզակի բացառություններ, որոնք սակայն միայն առավել են ընդգծում արտաքին շրջապտույտին, հնարավորությունների ու մարտահրավերների համախառն պատկերին Հայաստանի ներքին հասարակական-քաղաքական համայնապատկերի անհամարժեքությունը:
Ընդ որում՝ պետք է նկատել, որ այդ իրողությունը բնորոշ է ամենևին ոչ միայն հետհեղափոխական շրջանին, այլ Հայաստանի, այսպես ասած, ներքաղաքական կյանքին գրեթե մշտապես բնորոշ և ուղեկցող, քրոնիկ հիվանդություն է, որի հաղթահարման նշաններ, ցավոք սրտի, առ այսօր չեն նշմարվում: Կփոխե՞ն այդ պատկերը ուժեր, որոնք նոր են ներկայացնում Հայաստանի քաղաքական կյանք մուտք գործելու հայտ և խոսում հանրության հետ որակապես և բովանդակային առումով այլ, ավելի բարձր մակարդակի հարաբերություն հաստատելու հայտ: Այդ հարցի պատասխանը այս պահին կլինի սուրճի բաժակի մեջ գուշակությանը հավասարազոր, քանի որ իրական քաղաքական ուժի կայացումն ու բյուրեղացումը իսկապես բարդ և ժամանակատար գործընթաց է: Միևնույն ժամանակ, դա ոչ ավելի, ոչ պակաս՝ ազգային անվտանգության հարց է, հատկապես նկատի ունենալով նախորդ ժամանակաշրջանի և նախորդ ամենատարբեր շրջափուլերի հիմնարար խնդիրը՝ քաղաքական իրական այլընտրանքների բացակայության հետևանքով Հայաստանի արձանագրած ռազմա-քաղաքական տարաբնույթ կորուստներն ու ձախողումները: Այդ մասին Հայաստանում խոսվել և խոսվում է քիչ, այդ խնդիրը Հայաստանի ազգային անվտանգության նոր ռազմավարության մեջ, թերևս, չի էլ ձևակերպված՝ Հայաստանում քաղաքական այլընտրանքների հաստատուն և ինստիտուցիոնալ ներկայացվածությունը։ Եվ հաշվի առնելով այն, որ խոսքը ազգային անվտանգության մակարդակի խնդրի մասին է, այդ ուղղությամբ իրավիճակի արդյունավետ փոփոխության համար պատասխանատվության էական բաժին ունի քաղաքական մեծամասնությունը: Տվյալ պարագայում քաղաքական ընտրանքի հնարավորինս լայն հանգամանքը այդ մեծամասնության համար մրցակցություն չէ, այլ բարդ աշխարհաքաղաքական միջավայրում, փաստացի համաշխարհային հիբրիդային պատերազմի պայմաններում քաղաքական ճկունության հարց:
