«Իմ քայլը» խմբակցության և վարչապետ Փաշինյանի հանդիպմանը, որ տեղի է ունեցել օգոստոսի 24-ին, քննարկվել են արտաքին քաղաքականության և ներքին ռեֆորմների, ընդհանուր արժեքային հարցեր: Դա խմբակցության ղեկավար Լիլիթ Մակունցի տեղեկությունն է, որ նա փոխանցել է լրագրողներին: Առաջին հայացքից ստանդարտ թվացող հանգամանքը ունի բավականին հետաքրքիր շերտ: Ըստ ամենայնի, խմբակցության և վարչապետի հանդիպմանը քննարկվել է Բելառուսի նախագահի ընտրությունից հետո Լուկաշենկոյին ուղղված Նիկոլ Փաշինյանի շնորհավորանքի հարցը, որը հանրային տարբեր շրջանակներում առաջացրել էր նվազագույնը տարակույս, իսկ ընդհանրապես քննադատություն՝ հենց արժեհամակարգային ելակետից: Նշանակում է, որ «Իմ քայլը» բարձրացրել է հարցը վարչապետ Փաշինյանի առաջ և քննարկումը ենթադրում է, որ չկա ընդհանուր հայտարար ու եզրակացություն: Համենայնդեպս՝ այն, որ Լիլիթ Մակունցը ներկայացնում է հանդիպման օրակարգը և ակնարկում արտաքին քաղաքական և արժեքային քննարկումների մասին, նշանակում է, որ դրանք կառավարող մեծամասնությունում չունեն ընդհանուր հայտարար: Այդ հարցն էլ իր հերթին առաջ է բերում այլ հարցադրում: Ընդհանուր հայտարարի հնարավոր բացակայությունը առնչվում է լոկ շնորհավորանքի՞ հանգամանքին՝ ընդհանուր արժեքների շուրջ քննարկումների առումով, թե՞ ընդհանրապես արտաքին քաղաքականության ուղղության կամ ինտենսիվության: Այդ առումով, արդյո՞ք «Իմ քայլը» կառավարող մեծամասնությունում կա քննարկում կամ բանավեճ այն իմաստով, որ Հայաստանի արտաքին քաղաքականության գործիքակազմում կամ բովանդակային պաշարում պետք է առավել մեծ նշանակություն և տեղ տալ արժեքային, արժեհամակարգային բաղադրիչներին:
Բանն այն է, որ դա լոկ ճաշակի հարց չէ, քանի որ ենթադրելու է արտաքին քաղաքականության մեջ էական վերափոխում: Խոսքը վեկտորի փոփոխության մասին չէ, այլ այդ քաղաքականության տրամաբանության ու բնույթի:
Մասնավորապես, հնարավո՞ր է պատկերացնել, որ Հայաստանը, չդնելով Եվրասիական միության և ՀԱՊԿ համակարգերը լքելու որևէ խնդիր և ավելին, խոսելով ինտեգրացիայի խորացման մասին, այդուհանդերձ սկսի առավել ինտենսիվ քննարկել և խոսել արժեհամակարգային, արժեքային վերափոխումների անհրաժեշտության, ազատության, ժողովրդավարության, քաղաքական և տնտեսական մրցակցային միջավայրերի և այլնի մասին: Այլ կերպ ասած, Հայաստանը կհավակնի՞ ստանձնել եվրասիական համակարգում արժեհամակարգային վերափոխման դրոշակակրի դեր: Խոսքը, իհարկե, այդ ամենը հաստատուն, եռանդուն, բայց, իհարկե, բավականին հանդարտ և զուսպ տրամաբանությամբ և մեթոդականությամբ իրականացնելու մասին է՝ առանց եվրասիական համակարգի որևէ քաղաքական ղեկավարության ուղիղ թիրախավորման, առանց որևէ ղեկավարության և տվյալ երկրի հանրության հարաբերության «մենաստան» սեփական «կանոնադրությամբ» մուտք գործելու, սակայն, այդուհանդերձ, հաստատակամ դիրքից, որպես առարկայական օրինակ մատուցելով սեփական ներքին վերափոխումը: Ունի՞ պաշտոնական Երևանը արտաքին քաղաքականության մեջ այդօրինակ բովանդակային համալրում կատարելու օրակարգ: