«Պետք է նշեմ՝ լիովին գիտակցում ենք, որ ոչ մարտական պայմաններում մարդկային զոհեր հանդուրժելն անթույլատրելի է»,- Բրյուսելում` ՆԱՏՕ-ի կենտրոնակայանում, հայտարարել է Հայաստանի պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը` մասնակցելով Հյուսիսատլանտյան խորհրդի 28+Հայաստան ձևաչափով նիստին:
Սեյրան Օհանյանը դա ասում է հայկական զինուժում խաղաղ պայմաններում հերթական սպանությունների ֆոնին, որ տեղի ունեցան օրերս, ինչպես նաև նախորդ տարվա ամառվա ընթացքում մի շարք սպանությունների քննության ֆոնին, երբ առ այսօր բացահայտված չեն աղմկոտ սպանությունների մեղավորները, կամ քննությունը տվել է արդյունքներ, որոնց հանդեպ որևէ հավատ չունեն զոհերի կամ տուժողների հարազատները:
Սակայն, այդ ամեն ինչից բացի, եթե որևէ երկրի պաշտպանական գերատեսչության ղեկավար հայտարարում է, որ գիտակցում են ոչ մարտական պայմաններում մարդկային զոհերի անհանդուրժելիությունը, ապա այդ ղեկավարը արդեն իսկ պետք է զինուժում կատարած լիներ կադրային արմատական վերանայումներ կամ այդպիսի առաջարկների փաթեթ ներկայացներ Գերագույն գլխավոր հրամանատարին և հասարակությանը: Թեև, մյուս կողմից, հասկանալի է, թե ինչու, օրինակ, Սեյրան Օհանյանն այդպիսի փաթեթ չի ներկայացնի Գերագույն գլխավոր հրամանատարին:
Չէ՞ որ նա հայտարարեց անցյալ տարի, որ զզվում է բանակը քննադատողներից: Պարզ է, որ Սեյրան Օհանյանը չի համարձակվի զզվացնել Սերժ Սարգսյանին, եթե նույնիսկ ունենա բանակում կադրային լուրջ վերանայումներ կատարելու անհրաժեշտություն: Իսկ եթե լուրջ և մի փոքր ավելի գլոբալ, ապա Հայաստանի քաղաքական և ռազմական ղեկավարությունը սիրում է պարբերաբար այցելել Բրյուսել, մասնակցել ՆԱՏՕ-ի հետ տարբեր ձևաչափերի հանդիպումների, իբր ազնվորեն խոստովանել առկա թերությունների ու խնդիրների գիտակցումը, խոստանալ բարեփոխումներ և արդիականացում, իսկ Հայաստանում շարունակել զինված ուժերում հանդուրժել կիսագրագետ, ռազմական գործի և ընդհանրապես «սպա» հասկացության հետ որևէ ընդհանրություն չունեցող բիզնեսմեն գեներալների, ու նրանց վրա կառուցել նաև իրենց քաղաքական իշխանությունը:
Եթե Հայաստանի իշխանությունը, եթե ՊՆ ղեկավարությունը գիտակցում են խաղաղ պայմաններում զոհեր տալու անհանդուրժելիությունը, ապա նրանք պետք է որ արդեն իսկ գործուն անհանդուրժողություն ցուցաբերեին գրեթե ողջ գեներալիտետի հանդեպ, և այժմ հայկական զինուժում պետք է լինեին բոլորովին այլ բարձրագույն հրամանատարներ, բոլորովին այլ արժեքային համակարգով, այլ կենսագրությամբ, այլ մտածողությամբ և կերպարով: Անհանդուրժողությունը հայկական բանակում պետք է սկսվի այդտեղից և իջնի մինչև ստորին սպայական կազմ:
Սակայն Հայաստանում, չնայած բանակում արձանագրված սպանությունների և ինքնասպանությունների շղթային, որևէ բարձրաստիճան զինվորական, որևէ գեներալ պատասխանատվություն չի կրել նույնիսկ պաշտոնաթողության տեսքով, էլ չասած քրեական պատասխանատվության մասին: Հայաստանում նույնիսկ որևէ դատաքննություն, բանակի աղմկոտ սպանությունների գործով, չի ավարտվել լեգիտիմ դատավճռով, որի արդարացիությունն ու լիարժեքությունը կասկած չհարուցեր զոհերի կամ տուժածների հարազատների մոտ: Իրական հանդուրժողությունը երևում է կյանքում, կյանքից, ոչ թե Բրյուսելի ամբիոններից, որտեղ եվրոպացիների աչքն ենք հանում, իսկ բանակում շարունակում է դուրս գալ մեր աչքը:
