Հայաստանի կառավարությունը կայացրեց արտակարգ դրության ռեժիմը ևս մեկ ամսով երկարաձգելու որոշում՝ միաժամանակ, սակայն, զգալիորեն թուլացնելով դրա ընթացքում թե՛ քաղաքական-քաղաքացիական, թե՛ տնտեսական գործունեության մի շարք արգելքներ:
Մասնավորապես, Հայաստանում այլևս թույլատրելի են բողոքի ցույցերն ու հանրահավաքները, իհարկե հակահամաճարակային կանոններով՝ մասնակիցները պետք է կրեն դիմակ և պահեն 1,5 մետր հեռավորություն: Քաղաքական հավաքների արգելքների չեղարկումը ըստ ամենայնի պայմանավորված է նաև նրանով, որ այդպիսով կառավարությունը փորձում է ազդակ հղել հանրությանը և քաղաքական մրցակիցներին, որ չունի ընդդիմադիր ուժերի հավաքները սահմանափակելու խնդիր և վստահ է իր ուժերին, այդ թվում՝ հանրային աջակցությանը:
Այդպիսով, կառավարությունը ըստ էության գնդակը վերադարձնում է այն ուժերի և միավորների դաշտ, որոնք քննադատում էին այս ընթացքում, թե կառավարությունը համաճարակը օգտագործում է ընդամենը քաղաքական սահմանափակումների համար, որպեսզի թույլ չտա մրցակիցներին դրսևորվել և գործել լիարժեք:
Այժմ, երբ հանվում են քաղաքական արգելքները, մրցակիցներն են փաստորեն հայտնվում, այսպես ասած, պատասխանատվության ներքո՝ իհարկե քաղաքական-հանրային իմաստով: Այսինքն՝ եթե նրանք դժգոհում էին և քննադատության մեխ էին դիտարկում արգելքների հանգամանքը, ապա դրա չեղարկումից հետո պետք է թերևս ցույց տան, թե իրենց հատկապես ի՞նչ քայլերին էին խանգարում արգելքները և ի՞նչ խնդիր պետք է առաջացնեին կառավարության համար, որ սահմանափակվում էր համաճարակով:
Ինչպե՞ս են խաղարկելու գնդակը կառավարության քաղաքական մրցակիցները, ընդդիմախոս շրջանակները, որոնք իհարկե առավելապես նախկին համակարգի այս կամ այն սեգմենտից էին, քանի որ այլ ընդդիմադիր տրամադրված ուժերը չէին հնչեցնում արգելքների վերաբերյալ քննադատություն ու դժգոհություն: Այդպիսով, եթե կար այդ դժգոհությունը, ապա հավաքների ազատությունը ենթադրում է, որ դժգոհ ուժերը պետք է կազմակերպեն բազմամարդ հանրահավաքներ և ցույց տան, որ ունեն հանրային մեծ աջակցություն, և որ մեծացել է կառավարությունից դժգոհ քաղաքացիների թիվը:
Այն, որ կառավարության քայլերից տարբեր պատճառներով դժգոհ քաղաքացիների թիվը մեծացել է՝ երկրորդ կարծիք լինել չի կարող: Այլ հարց է այն, թե արդյոք դրանից մեծացե՞լ է նախկին կառավարող համակարգի հետ որևէ կերպ ասոցացվող կամ այդ համակարգը ներկայացնող ուժերի հանրային վստահելիությունը: Այստեղ է բուն հարցը, և դրա հետ է, որ հավաքների արգելքի չեղարկումով կառավարությունը փաստորեն առերեսում է այդ ուժերին:
