Ակնառու է, որ Հայաստանի հարցում գործի է գցված հեղափոխության արդյունքում ձևավորված իշխանության և գործնականում նաև հեղափոխության գաղափարի ապալեգիտիմացման մեքենա: Այն գործում է տարբեր առիթներով, միևնույն ժամանակ նաև՝ տարբեր ուղղություններից և տոնայնությամբ, այդ թվում՝ նաև հենց հեղափոխության անունից ներկայացող ուղղություններից, այդ թվում՝ նաև հեղափոխությանն, այսպես ասած, արմատականության, այսպես ասած՝ ոչ բավարար հեղափոխականության համար մեղադրելու դիրքերից: Այդ դիրքերում անկասկած գտնվում են բազմաթիվ պատվարժան մարդիկ և ուժեր, որոնք անկեղծ են իրենց մտահոգություններում և գնահատականներում, եթե անգամ համաձայն չենք լինում դրանց հետո: Բայց յուրաքանչյուր այդօրինակ լայն քաղաքական գործընթաց կիրառվում է՝ զգալիորեն օգտագործելով հենց անկեղծ մղումներով պատվարժան մարդկանց, օգտագործելով հենց անկեղծությունը, միաժամանակ, դրանով հանդերձ՝ նրանց մեջ քաղաքականության խորքային գնահատման համարժեքության բացակայությունը:
Ապալեգիտիմացման գործընթացը մեկնարկել է հեղափոխությունից գործնականում կարճ ժամանակ անց, երբ բաժանվեցին հեղափոխական գործընթացի մասնակից սուբյեկտների շահերը: Այդ գործընթացը չունի բավարար ծավալ և չափ՝ հեղափոխության համար վտանգավոր դիտարկվելու համար: Բայց՝ դեռևս չունի, որովհետև կան բազմաթիվ խնդրահարույց հարցեր՝ անցյալից մնացած, որոնք վաղ թե ուշ մեկ առ մեկ կանգնելու են նոր իշխանության առաջ և պահանջելու են լուծում: Ու անկասկած է, որ այդ լուծումները չեն լինելու նույնքան պոպուլյար, որքան հեղափոխությունն ինքնին: Եվ այդ լուծումները կարող են ծվեն-ծվեն նվազեցնել հեղափոխական էներգիան և հանրային ինքնավստահությունն ու մոբիլությունը:
Անկասկած է, որ հաշվարկն այդտեղ է, որովհետև դրանից հետո մնացյալն արդեն տեխնիկայի հարց է: Խոսքը Հայաստանի ինքնիշխանության, անկախության ճանապարհը փակելու մասին է, երբ կապալեգիտիմացվի 2018-ից հետո առաջացած իրավիճակն ու էներգիան: