Երբ Հայաստանի նախկին կառավարող համակարգի համար պատասխանատու ուժերը խոսում են ներկայիս, այսպես ասած, «ապազգային» քաղաքականության մասին, դա իհարկե կարող էր լինել ծիծաղելի, եթե չլիներ ռազմավարական վտանգավորության հանգամանք: Ընդ որում, խոսքը նախկին կառավարող համակարգ ասվածի լայն ընդգրկման մասին է, այսինքն՝ ոչ միայն այն ուժերի, որոնք այս կամ այն կարգավիճակով եղել են իշխանություն, այլ նաև այդ համակարգի շրջանակում բուֆեր կամ, այսպես ասած, այլընտրանք, երբեմն ընդդիմություն եղած ուժերի:
Բանն այն է, որ խորքային առումով արժեզրկելով ազգային գաղափարախոսության և ընդհանրապես քաղաքականության մեջ առողջ ազգայնականության (չշփոթել հիվանդագին ազգայնամոլության կամ սնապարծության հետ) «դիսկուրսը», դրա քաղաքական նշաձողը՝ ներկայումս նրանք նույնը շարունակում են նաև, այսպես ասած, ընդդիմության կարգավիճակում: Մինչդեռ խոսքը մի կատեգորիայի մասին է, որը բավականին կարևոր, անհրաժեշտ բովանդակություն ու թեմա է հասարակական-քաղաքական դիսկուրսում՝ հաշվի առնելով այն, որ իբրև պետություն Հայաստանն ամենևին ազդեցության համար պայքարող ուժային կենտրոն-կայսրություն չէ, որը ունի պայքարի ահռելի տեխնոլոգիական-ռեսուրսային բազա և անվտանգային-պաշտպանական ամուր կառուցվածքի լայն հնարավորություն:
Անկասկած է, որ Հայաստանն, այսպես ասած, ազդեցությունների համար պայքարի թիրախում գտնվող պետություն է, ինչպիսին են թերևս աշխարհի պետությունների գերակշռող մասը, ըստ այդմ՝ այստեղ ազգային ինքնության, ինքնատիպության և այլ սահմանումները ինքնապաշտպանական և գոյաբանական կարևոր ռեսուրս են: Ընդ որում, այստեղ անտեղի է հակադրումը, թե դա նշանակում է Հայաստանը փակել ու մեկուսացնել աշխարհից: Բացարձակապես, և հակառակը՝ այդ ռեսուրսն է, որ ամրացնելով մեր պաշտպանական համակարգը, այսպես ասած՝ իմունային համակարգը՝ պետք է թույլ տա մեզ առավել համարձակ ու վստահ բացվել համաշխարհային կյանքին, մշակույթին, քաղաքականությանը, քաղաքակրթությանն ընդառաջ, հաղորդակցվել ամենատարբեր կրոնների, մշակույթների տեր պետությունների և ժողովուրդների հետ, վերցնել համամարդկայինը, պատրաստ լինել փոխանցել մեր ազգայինը և լինել որևէ նենգափոխումից կամ ուծացում-խեղումից ապահովագրված:
Բայց այդ ամենի համար անշուշտ պետք է ներքին կյանքում դրա շուրջ հասարակական-քաղաքական առողջ, փաստարկված, գիտական, ակադեմիական, ռազմավարական և ռազմաքաղաքական հետազոտությունների և հեռանկարների վրա հիմնված դիսկուրս, քննարկում, բանավեճ: Դրա փոխարեն՝ քաղաքական ուժերի և անհատների, կից մտավորականների և գիտնականների մի պլեադա այդ արժեքները և խնդիրները վերածել էր ընդամենը տոնական պաթետիկ ճառերի, հիշատակի արցունքախառն և պաթետիկ տեքստերի, բաժակաճառերի, ոչինչ չասող և ընդամենը քաղաքական լոյալության համար ստեղծվող պարգևների և կոչումների կատեգորիայի:
Ներկայումս էլ աղավաղումն ու նենգափոխումը շարունակվում է կրթական չափորոշիչների քննարկման շուրջ, դարձյալ՝ գերազանցապես նենգափոխումների և ազգայինի մասին պաթոսի շրջանակում և այն քարոզչական, տեղեկատվական ռեսուրսներով, որոնց համար ահռելի փողերը կուտակվել են ազգայինի շուրջ կենացների և դրանց ներքո ազգային հարստությունը խմբային գրպաններ տեղափոխող իշխանության ժամանակաշրջանում:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
