Հանրակրթական նոր չափորոշիչների շուրջ բուռն աղմուկ է բարձրացել, քննարկումներ են տեղի ունենում։
Ինչպե՞ս եք գնահատում այս չափորոշիչները և որքանո՞վ եք արդարացված համարում ժամանակակից գրողների ստեղծագործությունները դպրոցական դասագրքերում ներառելու շուրջ այս աղմուկը․ «Առաջին լրատվական»-ի հարցին պատմաբան Վահրամ Թոքմաջյանը պատասխանեց․ «Ես հակառակ կողմից կգայի, այսինքն՝ ինձ առանձնապես չի հետաքրքրում ժամանակակից գրողների մասը։ Եթե գրող է, ապա թող լինի գրող, հակառակ պարագայում ստացվում է, որ Խորհրդային միությունից այս կողմ մենք բան չենք ստեղծել։ Այսինքն՝ կարող է իմ քիմքին հաճո բազմաթիվ գրողներ լինեն, կամ չլինեն, բայց դա չի պայմանավորում, թե ինչ պետք է լինի դպրոցական ծրագրում։ Դա մեկ։ Եվ երկրորդ՝ ես կոնկրետ «Հայ գրականության» շուրջ և ժամանակակից գրականության շուրջ բարձրացրած աղմուկը համարում եմ շատ արհեստական ու կեղծ, որի մեջ կորում է բովանդակությունը։ Այսինքն՝ ձևը գալիս է առաջին պլան։ Սա նույն մանիպուլյացիան է, երբ «Հայ գրականության» հետ կապված կան մարդիկ, որոնք ասում են, որ «հայ» բառը հանել եք։ Դա ասում են այն մարդիկ, որոնց գրած դասագրքերը նախկինում չեն ունեցել «Հայ գրականություն» անվանումը, այլ ունեցել է «Գրականություն» անվանումը։
Այստեղ մենք ընկնում ենք ձևի հետևից՝ մոռանալով, թե բովանդակությունն ուր էր տարվում։ Սկզբում հայտարարեցին, որ միջին դարերի գրականություն չի լինելու, հետո, հասարակական աղմուկից հետո տարածեցին, թե լինելու է, հետո այդ նույն մանիպուլյացիային տրվեց Արայիկ Հարությունյանը, որն ասաց, թե սա ինչ մանիպուլյացիա է, մեկ է լինելու է, սակայն նախնական տարբերակում այն չկար։ Այսինքն՝ դուք չեք դրել, մի հատ էլ հաթաթաներ անելով եք գալիս։ Բայց հետո ընկան մի ուրիշ ծայրահեղության մեջ՝ հաշվի չառան սովորողի սոցիալական տարիքն ու ներդաշնակցությունը կրթական գործընթացին։ Այսինքն՝ ինչ է նշանակում անցնել Խորենացի հինգերորդ դասարանում։ Այսօրվա հինգերորդ դասարանցին իրենց ժամանակաշրջանի հինգերորդ դասարանցին չէ»։
Մանրամասները՝ տեսանյութում։
