Հայաստանի արտգործնախարար Զոհրաբ Մնացականյանը հուլիսի 27-ին հեռախոսազրույց է ունեցել Արաբական Միացյալ Էմիրությունների արտաքին գործերի և միջազգային գործակցության նախարարի հետ՝ քննարկելով թե՛ երկկողմ, թե՛ ռեգիոնալ քաղաքական օրակարգի հարցեր: Ավելի վաղ Զոհրաբ Մնացականյանը խոսել էր Լիբանանի արտաքին գործերի նախարարի հետ: Հայաստանի շփումները արաբական երկրների հետ ավանդական բարեկամական են, իսկ ներկայիս համաշխարհային իրողությունների պայմաններում դրանք ստանում են թե՛ մարտավարական, թե՛ ռազմավարական անհրաժեշտության բնույթ: Հայաստանի և արաբական աշխարհի գործակցությունն ու սերտ հաղորդակցությունը թուրքական ագրեսիվ քաղաքականության աճի զսպման առանցքային քաղաքական գործիքներից, գործոններից մեկն է, որի ուղղությամբ պետք է աշխատել հետևողականորեն: Այդ գործոնների ուղղությամբ հայկական քաղաքականության աշխուժացման անհրաժեշտության մասին օրերս խոսեց Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը, կարևոր համարելով ընդլայնել Հայաստանի մասնակցության մասշտաբը Թուրքիայի զսպման տարբեր ձևաչափերում: Գործնականում, Երևանն արձանագրում է, որ լոկ, այսպես ասած, ռուսական ձևաչափը հուսալի լինել չի կարող, մի շարք պատճառների բերումով: Այլընտրանքը, անշուշտ, միայն արաբական երկրները չեն, սակայն այստեղ առկա է բավականին կարևոր մի հանգամանք:
Արաբական աշխարհը, մերձավորարևելյան և Ծոցի ռեգիոնը գտնվում է անվտանգային համակարգի տրանսֆորմացիայի փուլում: Գործնականում ինչպես Կովկասը: Եվ այդ իմաստով կան ընդհանուր որոշակի հայտարարներ, այդ թվում՝ Թուրքիայի զսպման առնչությամբ: Թուրքիան, իհարկե, չի կարող իսպառ զրկվել դերակատարումից, բայց միևնույն ժամանակ, անկասկած է, որ թե՛ մերձավորարևելյան՝ Ծոցի ռեգիոնում, թե՛ Կովկասում կա «բնական պահանջ»՝ էրդողանական Թուրքիայի մասնակցությունն ու դերը հնարավորինս նվազագույնի հասցնելու առումով: Այդ պահանջը ձևավորում է բնական դաշինք անգամ երկրների միջև, որոնք կարող են ունենալ երկկողմ խնդիրներ և հակաճառություններ: Ահա այդ իմաստով, տողատակում է մերձավորարևելյան-կովկասյան անվտանգության ռազմա-քաղաքական համակարգի տրանսֆորմացիայի ներդաշնակ գործընթացը, և այդ իմաստով, Կովկասում առանցքային և գրեթե անայլընտրանք գործընկեր է դառնում Հայաստանը:
Ի լրումն այդ ամենի, գործընթացում իր շահագրգռությունն է ներկայացրել թիվ մեկ գերտերությունը՝ ԱՄՆ-ն, որը հայտարարել է մերձավորարևելյան անվտանգության դաշինքի գաղափարի մասին, ինչի իրագործումը Վաշինգտոնը դիտարկում է ՆԱՏՕ հետ գործակցված: Անշուշտ, եղած մտադրությունները բախվում են բազմաթիվ լուրջ խնդիրների և հակազդեցության: Օրինակ՝ ռեգիոնալ անվտանգության իր պատկերացումներն ունի Ռուսաստանը, որը հիմնական գործընկեր դիտարկում է Թուրքիային, թեև նոր իրողություններն, այդուհանդերձ, բավականին նեղացնում են այլընտրանքային խաղի տարածքն, ու Մոսկվան և Անկարան սկսել են ավելի ու ավելի հաճախ հրմշտել միմյանց: Ըստ ամենայնի, իր ծանրակշիռ խոսքն է ձևավորում Պեկինը, որն իր խաղի կենտրոնակայան է դիտարկում Երևանը, ինչ վկայությունն է Հայաստանի մայրաքաղաքում եվրասիական գոտու՝ մեծությամբ երկրորդ դեսպանատան կառուցումը, Մոսկվայում Չինաստանի դեսպանատնից հետո: Այդպիսով, Հայաստանի և արաբական աշխարհի ավանդական բարեկամական, պատմա-մշակութային և քաղաքական հաղորդակցությունը նոր աշխարհակարգին ընդառաջ ստանում է «ողնաշարային» նշանակություն:
