Ռուսաստանը պետք է հասկանա, որ Հայաստանում իր դաշնակիցը ոչ թե Քոչարյանն է, Սարգսյանը, Փաշինյանը կամ Պողոսյանը, այլ հայ ժողովուրդը: Դա շատ կարևոր նրբերանգ է: Այդ մտքերը ՌԲԿ գործակալության հետ զրույցում արտահայտել է Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը՝ անդրադառնալով Մարգարիտա Սիմոնյանի աղմկահարույց գրառման մասին հարցին: Գրառում, որտեղ Սիմոնյանը Ռոբերտ Քոչարյանին կոչել էր Ռուսաստանի գրեթե միակ և անվերապահ դաշնակիցը Հայաստանում՝ Փաշինյանին մեղադրելով նրան հետապնդելու համար:
Նիկոլ Փաշինյանը անում է բավականին կարևոր մատնանշում, որը պարունակում է մի քանի էական տողատակ: Նախ՝ Փաշինյանը, ասելով, որ ՌԴ դաշնակիցը ոչ թե այս կամ այն անձն է, այլ հայ ժողովուրդը, գործնականում մատնացույց է անում իր լեգիտիմության աղբյուրը՝ նշելով, որ Ռուսաստանը գործ ունի հայ ժողովրդի հետ: Միևնույն ժամանակ, բավականին թափանցիկ ակնարկ է արվում առ այն, որ եթե հայ ժողովուրդն է դաշնակիցը, ապա հայ ժողովուրդն էլ կարող է լինել հիասթափվողը, հեռացողը, եթե Ռուսաստանը փոխադարձաբար հավատարիմ չլինի իր դաշնակցային ու գործընկերային պարտավարությանն այնպես, ինչպես այդ պարտավորությունների հանդեպ բարեխիղճ ու անկեղծ է հայ ժողովուրդը:
Ի վերջո, Փաշինյանի հայտարարությունը պարունակում է նաև մի բավականին պարզ ճշմարտություն՝ որ անձերի վրա կառուցվող քաղաքականությունը ուղղակիորեն տապալման ենթակա քաղաքականություն է, և հենց այդտեղ պետք է փնտրել Ռուսաստանի բոլոր կասկածների և մտահոգությունների աղբյուրը, Հայաստանի հարցում Ռուսաստանի անվստահության ու կասկածամտության աղբյուրը: Այդ ամենի պատճառն այն է, որ Մոսկվան ինքն էլ հրաշալի գիտի, որ «խաղադրույք» կատարում է ոչ թե հասարակության, ժողովրդի հետ հարաբերության վրա, այլ առանձին անձանց կամ խմբերի, որոնք, որպես կանոն, որևէ կապ չունեն Հայաստանի հանրության ու ժողովրդի, հետևաբար հայկական պետականության ու անվտանգության հետ:
Նիկոլ Փաշինյանն այլ բան չի ասում, քան պարզ, գրեթե պարզունակ ճշմարտություն, ինչը պետք է ենթադրի, որ մարգարիտսիմոնյանական զեղումների փոխարեն՝ Ռուսաստանը պետք է մտածի ընտրել այնպիսի անուն-ազգանուններ և այնպիսի բովանդակություն ու մեթոդաբանություն, որը կտա Հայաստանի ժողովրդի հետ արդյունավետ աշխատանքի, գործակցության և դաշնակցության հնարավորություն:
Ամբողջ հարցն այն է, թե արդյոք Ռուսաստանն ի զորո՞ւ է ընդունել այդ պարզ իրողություններն ու մտածել այդ ուղղությամբ, թե՞ Ռուսաստանի քաղաքական վերնախավի համար չի եղել ու չկա դաշնակից, փոխադարձ հարգանք ակնկալող հայ ժողովուրդ, և կա միայն Հայաստանի տարածք, որը պետք է պահել վերահսկողության տակ:
