Հայկական բանակը ևս մեկ անգամ ցուցադրել է տավուշյան ռազմական գործողությունների օրերին հայկական ռադիոէլեկտրոնային պայքարի միջոցներով, այսպես ասած, անվնաս ցած բերված ադրբեջանական հարվածային անօդաչուն, որն իսրայելական արտադրության է:
Դա գործնականում աննախադեպ իրողություն է՝ հաշվի առնելով նաև այն, որ այդօրինակ սարքերում գործում է նաև ինքնաոչնչացման մեխանիզմ հենց այդպիսի դեպքերի համար՝ ծրագրային և տեխնիկական բնութագրերի հասանելիություն թույլ չտալու համար: Տեղի ունեցածը հայկական ռազմարդյունաբերական և գիտական մտքի հերթական հաջողության դրսևորումն է, որ ուղեկցեց տավուշյան զարգացումները, և այդ իմաստով Տավուշի ռազմական գործողությունների արդյունքը գնահատելիս մենք պետք է թերևս արձանագրենք այդ կարևորագույն հանգամանքը:
Դա աննախադեպ հանգամանք է, երբ հայկական անվտանգային համակարգում լուծվում են ռազմավարական խնդիրներ ոչ միայն հայկական զինուժի միջոցով՝ արտերկրից ձեռք բերված սպառազինությամբ, այլև հայկական զինուժի միջոցով՝ Հայաստանում կատարված սպառազինային մշակումների կիրառումով:
Ընդ որում, Հայաստանն ամենևին չունի հավակնություն մրցակցության մեջ մտնելու աշխարհի ռազմարդյունաբերության առաջատարների հետ, այսպես ասած՝ ապացուցելու համար ինչ-որ բաներ: Պարզապես Հայաստանը դրսևորում է այդ առաջատարներին, որ հայկական անվտանգային համակարգը երբ խոսում է անվտանգության ոչ թե սպառող, այլ արտադրող լինելու մասին, դա ամենևին չի ենթադրում միայն լավ կռվող, հերոս, խիզախ, բարձր մարտունակությամբ զինվորներ, սպաներ և հանրային, ժողովրդական կամավորական մեծ ուժ: Դա նշանակում է նաև ռազմական արդյունաբերություն և գիտական մշակումներ, որոնք են հենց խոշոր հաշվով ձևավորում Հայաստանի՝ անվտանգություն արտադրող պետության միջազգային վարկն ու ռազմաքաղաքական կշիռը:
Խոշոր հաշվով այստեղ է նաև տավուշյան ռազմական գործողությունների խորքային տրամաբանությունն ու նշանակությունը, ռազմավարական ձեռքբերումների դիրքային ընդգրկումը: Հայաստանը գերակա դիրքերի է հասել ոչ միայն ռազմատենչ և ահաբեկչական քաղաքականության կրող հակառակորդի զսպման աշխարհագրական դիտանկյունից, այլ նաև անվտանգային միջազգային համակարգի վերակառուցման համաշխարհային գործընթացի:
Միաժամանակ, դա իհարկե նշանակում է, որ բարձրանալու է Հայաստանի հանդեպ թե՛ գործընկերային հետաքրքրությունը և թե՛, իհարկե, մրցակցային մոտիվացիան: Ըստ այդմ՝ նոր դիրքավորումը Երևանի առաջ դնում է նոր պատասխանատվություն ու խնդիր՝ կարողանալ նաև արդյունավետ ապահովել այդ երկու հանգամանքի բալանսավորումը:
